پس از یک عمر مبارزه و مجاهدت؛ حبیبی به حبیبش پیوست

به گزارش ایلنا، متن پیام به شرح زیر است:

«بسم الله الرحمن الرحیم

درگذشت برادری و عزیزی که سرمایه نقادی و زبان گویای کارگری بود، سبب نگارش این مطلب در رسا و تجلیل از او گردید. شجاعت او در انتقاد در مباحث مختلف کارگری آنچنان بود که دوست و دشمن در صداقت او تردید نمی کردند. همه او را دوست داشتند، حتی کسانی که آنها را نقد می‌کرد.حسین حبیبی از میان ما رخت بر بست و رفت. 

زبان زیبا، گویا و مثال زدنی که هیچگاه خاموش نشد! در همه محافل و مجالس کارگری حاضر بود و زبانش را به نفع کارگران و منافع و مصالح آنها به جریان می انداخت. هیچگاه خسته نشد و هیچ زمانی آرزو نکرد که خاموش بنشیند بلکه او خاموشی را گناه می دانست . 

محاکم قضایی چه به دعاوی او رسیدگی می کردند و چه نمی کردند، خود را مأمور حق می دانست. ماموریتی که یک رزمنده حق طلب در هیچ شرایطی آن را رها نمی کند و گویا سکوت پیشه او نبود . پس اگر در بحث دستمزد هیچ مدخلیتی نداشت بازهم مصاحبه و سخنرانی می کرد و از همه بستر های مجازی و حضوری برای اعاده حق کارگران دریغ و کوتاهی نمی کرد.

او یکپارچه شور بود و عشق به خدمت و حق طلبی. تمام وجودش مالامال از جوهر و هیجان بود تا حقی را زنده کند. برای همین هرگز به بازنشستگی فکر نکرد. با اینکه می توانست درخواست بازنشستگی نماید تا پایان عمر خویش در سنگر شورای اسلامی کار شرکت کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران و کانون هماهنگی شوراهای اسلامی کار استان تهران و این اواخر نیز کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور با وجود بیماری تمام نیرو و توان خود را صرف مسائل صنفی کارگران و تلاش در جهت مسائل رفاهی و خدماتی آنان می نمود . 

اصلاح قانون شوراها و داشتن شوراهای قدرتمند آرزوی او بود. اعتقاد او این بود که نمایندگان قدرتمند کارگری می‌توانند سبب تحول در حقوق، مزایا و ارائه خدمت و توانمندی کارگران گردند. در جلسات کمیسیون اجتماعی مجلس و کمیته اصلاح قانون مجدانه شرکت می کرد و با حرارت موضوع قدرتمند کردن نمایندگان کارگران را پیگیری می کرد .هیچگاه ننشست و سکوت نکرد . همه ساله قبل از شروع بحث مزد درباره ضرورت افزایش آن و ناگواری زندگی کارگران می نوشت و می گفت و همگان را به چالش می کشید، بدان امید که یک قدم جلوتر رفته باشد . 

هرچه در این جهت تصمیمات روبه جلو گرفته می شد باز این تصمیمات را کافی نمی دانست و نقد و نوشته های پر چالش از سوی او متوقف نمی‌شد.  او ماشین مبارزاتی کارگران بود که بدون هیچ چشم داشتی بالاترین خدمات را ارائه می کرد.  به احتمالات و شاید ها نه نمی گفت و هرچیزی را که می توانست سبب خدمت بیشتر به کارگران گردد با جدیت دنبال می کرد . 

وجود او رحمت بود و حیات پر بارش پر از برکت برای همه کارگران و دوست دارانش و ... 

بنابراین من به عنوان شاهد تمامی این ماجراها، تلاش ها، مجاهدت ها او را می ستایم و می نویسم زندگی او سراسر مجاهدت بود و تلاش و دیگر هیچ.

علیرضا محجوب

دبیرکل خانه کارگر»