هزینه‌های سر به فلک کشیده درمان کارگران را زمین‌گیر کرده/افزایش مزد ضروری‌ست‌

به گزارش خبرنگار ایلنا، روزگار بر کارگران، بسیار سخت می‌گذرد؛ روزگار سختی است که با نگرانی‌های مدام و اضطراب  همراه است. اکبر علیپور (رئیس انجمن صنفی کارگران معدن چادرملو) در تشریح آنچه این روزها بر کارگران می‌گذرد، می‌گوید: این دستمزد ناچیز، به اندازه مخارج درمانی خانوارهای کارگری هم نیست؛ دنیای کارگر در حال فروپاشی‌ست و فریادرسی هم ندارد.

او به ضرورتِ «افزایش دستمزد» اشاره می‌کند و می‌گوید: در این شرایط اگر نخواهند مزد کارگران را به اندازه کاهشِ قدرت خرید ماه‌های اخیر افزایش دهند، زندگی کارگران رو به انحطاط می‌رود؛ اگر این اتفاق نیفتد، دیگر نمی‌توان از کارگر توقع داشت که با انگیزه و توان به تولید بپردازد.

او به عنوان نمونه به «مشکلاتِ درمانی» کارگران اشاره می‌کند و می‌گوید: به عنوان نماینده‌ی کارگران از نزدیک شاهد تقلاهای معیشتی آنها هستیم و می‌بینیم که برای تامین مخارجِ سربه‌فلک کشیده‌ی درمان چقدر رنج می‌برند.

علیپور با بیان اینکه با این دستمزدها نمی‌شود سراغ دارو و درمانِ باکیفیت رفت، می‌افزاید: در «معدنِ چادرملو» تلاش داریم برای کارگران، یک «بیمه‌گذارِ تکمیلی» پیدا کنیم تا همه‌ی کارگران بتوانند قرارداد ببندند و بیمه تکمیلی داشته باشند. ما کارگران در این شرایط، چاره‌ای جز پرداختِ مبلغ اضافه به بیمه تکمیلی برای برخوردار شدن از خدمات درمانی نداریم چراکه اگر خود و یا خانواده‌هایمان دچار بیماری شویم، نمی‌توانیم از پس هزینه‌های کمرشکن بربیاییم.

او البته اذعان دارد که «بیمه‌تکمیلی» نیز مشکلات و مصائب بسیار دارد؛ شرکت‌های بیمه‌گر علیرغم دریافت مبالغ گزاف ماهانه، در زمان پرداخت، به قرارداد متعهد نیستند.

رئیس انجمن صنفی کارگران معدن چادرملو تاکید می‌کند: دریافت هزینه‌ی درمان از بیمه تکمیلی، دشواری‌های بسیار دارد؛ باید مراسم خاصی را طی کنیم تا در نهایت بتوانیم نصف هزینه‌های درمانیِ خرج شده را بازپس بگیریم.

کارگرِ گرسنه، کارگرِ بهره‌ور نیست

به گفته‌ی علیپور، کارگر «سردرگم» است و فشارهای روحی و روانی مضاعفی را تحمل می‌کند. او ادامه می‌دهد: در این شرایط، کارگران قدرت تصمیم‌گیری ندارند و نمی‌توانند برای فردای خود برنامه‌ریزی کنند. باید از نزدیک مشکلات کارگران را دید و لمس کرد تا این موضوع روشن شود؛ این روزها کارگران، قصه‌های سوزناکی دارند.

اما  چه باید کرد؛ علیپور می‌گوید: اگر اجازه می‌دادند تشکل‌های مستقل کارگری پا بگیرند، کارگران ابزاری برای چانه‌زنی و فشار به دولت‌ها داشتند و به این روز نمی‌افتادند؛ حداقل ای کاش از مشاورانِ دلسوز و آگاه به مسائل کارگری در تصمیم‌گیری‌های اقتصادی بهره می‌بردند تا زیست معیشتی کارگران را تا این اندازه ویران نمی‌کردند.

این فعال کارگری در پایان باز هم بر ضرورت افزایش مزد به میزانی که بتواند کارگران را از زیر خط «گرسنگی مطلق» نجات دهد، اشاره می‌کند و می‌گوید: به خاطرِ «بی‌ثباتی» سردرگم هستیم و قدرت تصمیم‌گیری نداریم؛ آقایان حتی اگر فقط به «بهره‌وری» و تامین سود می‌اندیشند، باید ابتدا معیشت کارگران را تامین کنند؛ کارگرِ گرسنه، کارگر بهره‌ور نیست.