خداحافظی اسطوره شماره ۶؛ سرخیو بوسکتس نقش هافبک دفاعی را متحول کرد
هافبک افسانه‌ای فوتبال اسپانیا اعلام بازنشستگی کرد؛ پایانی که فرصتی فراهم می‌کند تا پیش از کاهش محسوس توانایی‌هایش از فوتبال خداحافظی کند.
به گزارش ایلنا، سرخیو بوسکتس، اسطوره بارسلونا و تیم ملی اسپانیا، پنج‌شنبه شب اعلام کرد در پایان فصل جاری MLS از فوتبال خداحافظی خواهد کرد. این تصمیم نقطه پایانی است بر نزدیک به دو دهه درخشش یکی از تأثیرگذارترین هافبک‌های تاریخ که با شیوه بازی متفاوت خود نقش شماره ۶ را در فوتبال جهان متحول کرد.
شروعی متفاوت در MLS
اتفاق جالبی که تقریباً در هر بازی تکرار می‌شد، سبک خاص بوسکتس در گرفتن توپ از مدافعان بود. او عقب می‌آمد، توپ را می‌گرفت، روی نیم‌‌تیغبدن می‌چرخید و با یک پاس ساده اما دقیق بازی را جلو می‌برد؛ همان کاری که سال‌ها در بارسلونا انجام داده بود. در لالیگا فشار پرس حریفان این روند را دشوار می‌کرد، اما بوسکتس استاد فرار از این فشار بود. در MLS اما شرایط فرق داشت؛ در نخستین بازی‌اش برابر آتلانتا، پس از یک چرخش کامل، کسی برای پرس نبود و او کاملاً آزاد توپ را جلو برد. همین صحنه الگوی حضور او در آمریکا شد: انتقال سریع توپ، دادن پاس به مسی و پر کردن فضاهای خالی.
چسب تیم و فلسفه گواردیولا
جمله معروفی که بارها درباره بوسکتس تکرار شد از ویسنته دل‌بوسکه بود: «اگر بازی را ببینید، بوسکتس را نمی‌بینید؛ اما اگر بوسکتس را ببینید، کل بازی را دیده‌اید.» این توصیف شاید ساده باشد اما حقیقتی عمیق دارد. او همواره چسب تیم بود؛ بازیکنی که دیده نمی‌شد اما همه چیز از طریق او جریان می‌یافت. گواردیولا به‌خوبی دریافت که تیمش برای تحقق فلسفه مالکیت مطلق نیازمند یک شماره ۶ کامل است و بوسکتس همان بازیکن بود. او هنگام از دست دادن توپ، استاد قطع پاس، خطاهای تاکتیکی و خواندن بازی بود و نقشی اساسی در جلوگیری از ضدحملات داشت.
سال‌های طلایی با بارسلونا و اسپانیا
نتایج حضور او شگفت‌انگیز بود. بارسلونا با گواردیولا سه قهرمانی پیاپی لالیگا و سه‌گانه ۲۰۰۹ را فتح کرد. در سال ۲۰۱۱، در فینال لیگ قهرمانان برابر منچستریونایتد، بوسکتس تیمی را هدایت کرد که حتی سر الکس فرگوسن را به تحسین واداشت. با تیم ملی اسپانیا نیز در جام جهانی ۲۰۱۰ و یورو ۲۰۱۲ قهرمان شد و ستون میانی تیمی بود که به «دوران طلایی لاروخا» معروف شد.
این موفقیت‌ها الهام‌بخش نسل جدیدی از هافبک‌های دفاعی شد؛ از کانته و کاسمیرو تا فابینیو و رودری. همه تحت تأثیر سبک بوسکتس قرار گرفتند، هرچند هیچ‌کدام دقیقاً شبیه او نبودند. خاویر ماسکرانو در همین باره گفت: «او طرز فکر درباره هافبک دفاعی را تغییر داد. بدون بوسکتس، رودری هم وجود نداشت.»
چالش‌های پایانی در بارسلونا
با افزایش سن، ضعف‌های بدنی بوسکتس آشکارتر شد. مربیانی پس از لوییس انریکه نتوانستند او را در سیستم مناسب حفظ کنند و بارسلونا در فاز دفاعی ضربه خورد. با این حال، در فصل ۲۰۲۳، ژاوی فرمولی تازه طراحی کرد و با قرار دادن فرنکی دی‌یونگ کنار او، بار دیگر بوسکتس را به اوج رساند تا در آخرین فصلش با مدال قهرمانی لالیگا از نوکمپ خداحافظی کند.
ورود به اینتر میامی
انتقال به میامی تصمیمی منطقی بود. کنار لیونل مسی و در سطحی پایین‌تر از فوتبال اروپا، بوسکتس می‌توانست همچنان مؤثر باشد. او حتی در مواقع اضطراری به‌عنوان مدافع میانی یا در دفاع سه نفره بازی کرد. در فصل جاری هم ۸ پاس گل ثبت کرد اما با توجه به مصدومیت هم‌تیمی‌ها و افزایش سن، ضعف‌هایش بیشتر به چشم آمد.
خداحافظی در زمان مناسب
شایعات بازنشستگی او مدتی بود مطرح می‌شد و اکنون رسمی شده است. در ۳۷ سالگی، با حقوق سنگین در جایگاه بازیکن شاخص، ادامه دادن سخت بود. اینتر میامی برای بازسازی ترکیب نیاز داشت او با وقار کنار برود و او همین کار را کرد. هنوز فرصت برای کسب جام در MLS وجود دارد؛ شاید بوسکتس مثل بارسلونا با جام خداحافظی کند، شاید هم نه. اما میراث او باقی می‌ماند: همان چرخش‌های معروف، همان پاس‌های کلیدی و همان درکی که از فوتبال داشت.
