مژهکاری فوری در واگن زنانه مترو!
به فروشندگان مترو عادت کرده بودیم، به اینکه از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را مقابل چشمانمان ببینیم و بعضا خریدهای خوبی هم داشته باشیم، اما فکر آرایشگاه متحرک را در واگنهای شلوغ نمیکردیم!
دختر روی صندلی مترو نشسته، توی یک دست، چسبِ مژه و توی دست دیگر، پنس باریک. روبهرویش دختری که به شیشه تکیه داده، چشمهایش را نیمهباز نگه داشته: «دو ردیف مژه، سه ایستگاه راه، زیر صد تومن.»
مترو تبدیل شده به آرایشگاه متحرک؛ در واگن زنانه، همانطور که یک نفر جوراب و گیره لباس میفروشد، این یکی چند تار مژهی مصنوعی به دست دارد که قرار است صورت خستهی کارمند یا دانشجو را «سرحال» نشان دهد.
زیبایی، دیگر نه وقت میخواهد، نه آینهی قدی؛ فقط یک صندلی خالی و دو دقیقه تا ایستگاه بعد کافی است.
آرایشگاهها پشت اجارههای بالا و قیمت خدماتی که هر سال ۲۰ تا ۳۵ درصد گرانتر میشود جا ماندهاند، و دخترها، بین دو خط مترو، مژههایشان را به ارزانترین قیمت مرتب میکنند.
در واگنی که بوی اسپری و عطر ارزان و عرق آدمها قاطی شده، کسی اعتراض نمیکند چون در همین جامعه، استانداردهای سختگیرانهی زیبایی و فشار شبکههای اجتماعی، زنان را به آرایش دائمی و «همیشه مرتب بودن» هل میدهد.
