خداحافظی شیمیدر؛ سیزن 96 سریال کناره گیری تیم ها در بسکتبال /فصل خواب خرگوش‌ها

به گزارش ایلنا، خبر خیلی کوتاه است : «کناره‌گیری رسمی شیمیدر از لیگ برتر بسکتبال.» این سیزن 96 از سریال کناره گیری تیم ها در بسکتبال است. تقریبا هرسال قبل از آغاز رقابت های لیگ برتر با این خبر کوتاه مواجه می شویم خبری که کوتاه است اما درد دارد! کناره گیری تیم های خوب درد بسکتبال است! تیم ها با انگیزه بسیاری می آیند، تلاش می کنند، مقام به دست می آورند اما چندی نمی گذرد دلسرد می شوند و بی انگیزه. بخش خصوصی با چه امیدی بیاید؟ آیا توجیهی برای بازگشت سرمایه‌اش دارد؟ وقتی آنها امنیتی حس نکنند که سرمایه‌شان در جای درست خرج می‌شود، از گردونه رقابت بیرون می‌آیند، به همه اینها نوع برخورد فدراسیون نشین ها را هم باید اضافه کرد برخوردی که تا به امروز سرمایه داران را به جای دلگرم، دلسرد کرده است...

ویترینی به نام لیگ برتر

لیگ برتر به عقیده بسیاری از کارشناسان ویترین هر فدراسیون ورزشی است. مسابقاتی که هر سال با به نمایش گذاشتن استعدادهای سراسر کشور تیم های ملی را نیز تغذیه می کند. اما در بسکتبال اوضاع به گونه دیگری پیش می رود. لیگ برتر صلابت گذشته را ندارد، توازن میان تیم ها حاکم نیست و می توان از همین حالا قهرمان لیگ را حدس زد. در کنار همه اینها هر سال شاهد کناره گیری تیم های خوب هم هستیم، بله درست متوجه شدید کناره گیری تیم های«خوب»!

ندارها می مانند، داراها می روند!

در اکثر رشته ها تیم هایی که مشکلات مالی دارند یا بدون برنامه و حامی راهی رقابت ها شده اند چندی بعد غزل خداحافظی را می خوانند اما در بسکتبال در یک دهه اخیر برعکس این را شاهدیم. بیشتر تیم های «ندار» می مانند و تیم های «دارا» می روند، تیم های باسابقه و با ریشه خداحافظی می کنند و ... باور نمی کنید به این اسامی فقط نگاهی بیاندازید: صنام، صباباتری، پیکان، ذوب آهن،کاوه، ماهان، بیم، مهرام و شیمیدر تیم هایی هستند که در یک دهه اخیر از لیگ برتر بسکتبال خداحافظی کردند، تیم هایی که حضور چشمگیری در رقابت ها داشتند و همیشه درخشیده اند. در این گروه ذوب آهن را داریم که با 9 بار قهرمانی و 6 بار نایب قهرمانی پرافتخارترین تیم لیگ برتر به حساب می آید، ذوب آهنی که کارخانه بازیکن سازی بود، مهرامی را داریم که با 2 بار قهرمانی در جام باشگاه های آسیا و قهرمانی های پی در پی در ایران بهترین تیم در بسکتبال لقب گرفت. صنام، صباباتری و پیکان دولتی را داشتیم که در دوره خود شور و هیجان خاصی به رقابت های بسکتبال بخشیدند و شیمیدری را داریم که در رده پایه تلاش بسیاری کرد و توانست بازیکنان خوبی را به تیم های ملی معرفی کند اما همگی رفتند بدون آنکه کک کسی گزیده شود!

کناره گیری به دلیل نداشتن رضایت از مدیریت فدراسیون

آخرین خداحافظی برای مهرامی ها بود، خداحافظی که یک شوک به بدنه بسکتبال وارد کرد و از آن پس هم لیگ ما جذابیت سابق را نداشت چراکه قدرت از آن یک یا نهایت دو تیم شد، شیمیدر آمد و عده ای گفتند جای مهرام را خواهد گرفت اما این تیم هم بخاطر مدیریت حاکم بر بسکتبال رفتن را به ماندن ترجیح داد. آنها اعلام کردند:« با توجه به شرایط موجود در سطح مدیریتی فدراسیون بسکتبال و عدم همکاری و تعامل با بخش خصوصی جهت فعالیت در بسکتبال، ادامه این راه بدون تغییرات در سیاست های فدراسیون بسکتبال در بخش مدیریتی و برنامه ریزی امکان پذیر نبوده و باشگاه شیمیدُر تهران به ناچار عدم فعالیت خود را از تیمداری در رشته ورزشی بسکتبال تا ایجاد تغییرات فوق اعلام می دارد. جا دارد از تمامی بازیکنان، مربیان، دست اندرکاران و کلیه اعضای خانواده بزرگ شیمیدُر تهران که در این مدت تلاش ویژه ای در جهت اعتلای نام شیمیدُر تهران از خود نشان دادند کمال قدردانی را داشته باشیم.»

بدهی شیمیدر به فدراسیون بسکتبال

جالب است محمود مشحون رئیس فدراسیون بسکتبال هم در برابر تصمیم شیمیدر این چنین واکنش نشان داده است:« درباره این که هرسال شاهد کنار کشیدن برخی تیم ها از رقابت های لیگ هستیم باید بگویم افرادی این انتقادها را وارد می کنند که نمی دانند تیم ها نه در عمل به تعهدات خود در قبال بازیکنانشان موفق هستند و نه در پرداخت تعهدات خود به فدراسیون .تیمی مانند شیمیدر اخیراً اعلام کرده است نمی خواهد در رقابت های لیگ شرکت کند سال گذشته اعلام کرد جوایز قهرمانان تیم ملی جوان بسکتبال ایران را پرداخت خواهد کرد این باشگاه نه تنها در عمل به تعهدات خود به این ملی پوشان عمل نکرد بلکه حتی به تعهدات خود در قبال فدراسیون هم عمل نکرد با این وجود ما با این باشگاه و باشگاه هایی از این دست مدارا کرده ایم و اعلام می کنیم از این پس هیچ امتیازی برای تیم هایی که از این امتیازها علیه فدراسیون سوء استفاده می کنند قائل نیستیم.»

قطار بسکتبال حرکت می کند اما کندتر

گاهی به این فکر می کنیم که چطور می شود خوب را به بد تبدیل کرد؟ چطور می شود چنین داشته هایی را نابود کرد؟ چطور می شود از کنار چنین قطب هایی گذشت؟ وقتی فرزندی بیمار می شود پدر و مادرش برای بهبودی او چه می کنند؟ می گویند به ما ربطی ندارد خودش خواست مریض شود؟ می گویند خودش می داند با حالش چه کند؟ یا خودشان را به آب و آتش می زنند تا فرزندشان خوب شود؟ ما برای فرزندان بسکتبال چه کردیم؟ فرزندانی که همیشه باعث سربلندی خانواده بودند و به آن افتخار می کردیم و باد در غبغب می انداختیم که ما آنها را داریم. خیلی راحت بی خیال آنها می شویم و می گوییم بدون آنها هم قطار بسکتبال حرکت خواهد کرد و مطمئنا هم حرکت می کند اما کندتر!

چقدر باید به این لیگ امیدوار بود؟

می خواهیم هر طوری شده بگوئیم حال مان خوب است، بسکتبال نفس می کشد اما باید قبول کنیم حال بسکتبال خوب نیست و فقط به نفس کشیدن ادامه می دهد. درست است که در لیگ امسال تیم های خوبی همچون پتروشیمی و نفت داریم اما دانشگاه آزاد دیگر دانشگاه آزاد قبل نخواهد بود، شهرداری اراک هم احتمالا نمی آید، مهرام اگر بیاید فقط برای بودن است، نه انگیزه سرمایه گذاری مثل قبل را دارد نه برنامه ای، آنها اگر بیایند فقط بخاطر بازیکنان جوانی است که جنگیدند و قهرمان لیگ دسته یک شدند، برای اینکه به آنها انگیزه بدهند، می آیند. شهرداری گرگان و نیروی زمینی هم حضور دارند، گرگانی ها که مثل همیشه متکی به هواداران خود هستند و نیروی زمینی هم دل خوش به سربازهایی که باید بدون پول برای آنها بجنگند. یس آل گرگان و پدافند رعد دزفول هم تازه واردهایی هستند که هندوانه سربسته به شمار می روند. با این شرایط باید چقدر به این لیگ امیدوار بود؟ لیگی که همه بازیکنان خوبش در یک تیم جمع شده اند و انگیزه ای برای رقابت و رسیدن به قهرمانی وجود ندارد.

خدارا شکر نفسی می آید و می رود

اوضاع لیگ بسکتبال مشخص است. این تیم‌ها همه پتانسیل بسکتبال ایران نیست و تیم‌های زیادی به دلیل وجود مشکلات مالی و... کناره‌گیری کرده‌اند. آسیب‌شناسی وضعیت لیگ برتر بسکتبال، موضوع مهمی است که کمتر به آن پرداخته شده و اینک به نقطه بحران رسیده است. قدرت در بسکتبال به یک یا دو تیم منتهی می‌شود که این برای وجهه بسکتبال خوب نیست. 

خلاصه آنکه با این شرایط پیش برویم کرکره لیگ پائین نخواهد آمد؟ بسکتبال به خواب زمستانی نخواهد رفت؟ از کجا معلوم سال دیگر پتروشمی غزل خداحافظی نخواند؟ باز هم به سان سال های قبل باید امیدوار باشیم که بالاخره حال بسکتبال روزی خوب خواهد شد؟ آیا باز هم باید به همین نفسی که می آید و می رود قانع باشیم؟ حد بسکتبال ما در همین اندازه است؟ لیاقت ما داشتن چنین لیگی است؟ حتما امروز باید خوشحال باشیم و به این فدراسیون و برنامه هایش ببالیم برنامه هایی که هر سال از یک لیگ جدید ربرای ما رونمایی می کند، قوانین جدید، سهمیه بندی های جدید، خداحافظی های جدید... بله باید خوشحال بود چون اگر ناراحت باشی حتما برچسب دشمن را به تو خواهند چسباند، دشمنی که از داشتن چنین لیگی شاد نیست و فقط دنبال سیاه نمایی است! دشمنی که می‌خواهد برخی را از خواب خرگوشی بیدار کند اما سیاه‌کار و دروغ‌زن خوانده می‌شود.

سعیده فتحی- آسمان آبی