زمان انتقام‌گیری گلدن استیت از شوالیه‌ها

به گزارش ایلنا، جو لاکوب، مالک تیم بسکتبال گلدن استیت هرگز به خجالتی بودن معروف نبوده است. او بعد از پیروزی تیمش برابر سن‌آنتونیو اسپرز در فینال کنفرانس غرب و صعود به فینال NBA برای سومین سال متوالی، به صراحت گفت از مردانش در فینال چه چیزی می‌خواهد و خواسته‌اش به هیچ عنوان غافلگیر کننده نبود. او به نشریه واشنگتن پست گفت: اکنون زمان حقیقت است. ما به هدف‌مان رسیدیم و فینالیست شدیم. حالا می‌رویم تا فینال را هم ببریم و قهرمان شویم.

اگر لاکوب پرحرف‌ترین ‌فرد مرتبط با وریرز باشد، آن کسی که کمترین انتظار از او برای مصاحبه کردن با رسانه‌ها وجود داشت، کلی تامپسون بود، گارد رأس پرتابگر گلدن استیت که تجربه نشان داده ترجیح می‌دهد هر کاری انجام دهد جز صحبت کردن با رسانه‌ها. این بار اما یک استثنا بود. این سوال که تامپسون چند بار به بازگشت تیمش به فینال و گرفتن انتقام شکست فینال فصل گذشته از کلیولند کاوالیرز فکر کرده – همان بازی معروفی که در آن گلدن استیت پیشتازی 3 بر یکش در سری 7 مسابقه‌ای فینال را با باخت 4 بر 3 عوض کرد – آنقدر وسوسه‌انگیز بود که او نتواند جلوی خودش را برای پاسخ دادن به آن بگیرد و بی‌تردید به آن جواب داد.

او گفت: هر روز به آن فکر کرده ام. من همیشه به آن فکر کرده‌ام. ما پارسال تا آستانه قهرمانی رفتیم. فقط یک بازی فاصله داشتیم. من دروغ گفته‌ام اگر بگویم که مدام در حال فکر کردن به این موضوع نبوده‌ام. من آدم رقابت‌طلبی هستم. همیشه به اینکه از کلیولند انتقام‌ بگیریم فکر کرده‌ام. من فکر می‌کنم که این حس انتقام‌گیری همان چیزی است که به بسیاری از ما برای داشتن ثبات در این فصل انگیزه داده است، اینکه تا برای بازی در ماه ژوئن برگردیم.

پاسخ‌هایی که لاکوب و تامپسون دادند، مشتی از خروار احساساتی بود که تمام اعضای گلدن استیت دارند. از لحظه‌ای که کاوالیرز در ماه ژوئن سال 2016 قهرمان NBA شد و جشن قهرمانی‌اش را در هم خانه وریرز (سالن اوراکل آره‌نای اوکلند) برپا کرد، تمام اعضای گلدن استیت، از بالارتبه‌ترین مدیر این تیم گرفته تا پایین‌‌مرتبه‌ترین عضو آن، فقط و فقط یک چیز را در سر پرورانده‌اند: اینکه دوباره فرصتی به دست آورند تا آن خاطره تلخ را از ذهن‌شان پاک کنند و به همین دلیل هم تنها راهی که برای انجام این کار وجود داشت بازگشت به فینال NBA بود که محقق شد. در حقیقت هر چیزی جز فینالیست شدن از سوی گلدن استیت یک ناکامی تلقی می‌شد بخصوص بعد از خرید ستاره‌هایی مانند کوین دورانت، یکی از 4 بازیکن برتر لیگ که در دو فصل گذشته 140 بازی انجام داده است.

نرسیدن گلدن استیت به فینال یک ناکامی نبود، یک فاجعه بود. بنابراین تعجبی نداشت که برای صعود وریرز به فینال، جشن و پایکوبی چندان بزرگی به راه نیفتاد. اگرچه گرفتن جام قهرمانی کنفرانس غرب لبخند را روی لبان اعضای گلدن استیت نشاند اما آنها می‌دانستند این حداقل افتخاری بوده که از آنها در این فصل انتظار می‌رفت و مأموریت اصلی‌شان قهرمانی است که اگر در آن موفق نشوند، آن وقت حتی رکوردی که در این فصل شکستند – بردن 67 بازی که برای سومین سال متوالی یک رکورد بود – هم دیگر در یاد کسی نخواهد ماند.