آقای خاص به یک جام کوچک قانع نیست (گزارش ویژه)

به گزارش ایلنا، باورش برای خود من هم سخت بود تا اینکه یادم آمد منچستریونایتد در تاریخش آنقدرها هم مربی عوض نکرده است. زلاتان ابراهیموویچ هم به این موضوع اشاره کرد که تعداد جام‌هایش حالا 32 تا است، او شاید سوپرجام‌ها، جام‌های خیریه و دو اسکودتویی که با یوونتوس گرفت و از این تیم پس گرفته شد را هم حساب کرده است که البته کار اشتباهی هم انجام نداده است.

تأکید روی قهرمانی و جام بردن در اظهارنظرهایی که بعد از بازی یکشنبه شب در فینال جام اتحادیه انگلیس در ورزشگاه ویمبلی صورت می‌گرفت، ‌کاملاً مشخص بود و همراه با آنها گرایش و میل به بازگشت به دوران افتخار‌آفرینی سرالکس فرگوسن احساس می‌شد.

در آن دوران شما اغلب نتیجه و عملکرد خوب را با هم می‌گرفتید. در اکثر هفته‌های این فصل، تیم مورینیو بدون شک عملکردش بهتر از نتایجی بوده که کسب کرده است. یکشنبه این هفته اما داستان برعکس بود: نتیجه بهتر از عملکرد بود. در واقع مورینیو خودش هم اعتراف کرد که حق ساوتهمپتون کسب تساوی و کشاندن بازی به وقت‌های اضافی بوده است.

حق با او بود. باید یک سه‌گانه به نام مانولو گابیادینی ثبت می‌شد و اگر اشتباه داور برای آفساید تشخیص دادن گل اول او در نیمه اول نبود، چه بسا بازی سرنوشت دیگری می‌داشت. با این حال نکته مهم‌تر این بود که یونایتد در همان ابتدا بازی برابر تیمی به دردسر افتاد که بهترین مهره دفاعی‌اش فیرخیل فن‌دیک را در اختیار نداشت.

در ترکیب 1-3-2-4 مورینیو هم مایکل کریک جایی نداشت و این بدان معنا بود که آندر هررا و پل پوگبا بیش‌تر از همیشه تحت فشار قرار داشتند. این وضعیت سبب شد که هررا بیشتر مجبور به ارتکاب خطا شود و پوگبا هم بیشتر از همیشه مجبور به تلاش و دوندگی.

دو گل یونایتد در نیمه اول بیش از آنکه حاصل تاکتیک‌ها و بازی گروهی باشد، نتیجه مهارت و خلاقیت‌های فردی بود. مورینیو بین دو نیمه مشکل را با به میدان فرستادن کریک به جای خوان ماتا برطرف کرد و از آن زمان یونایتد سرحال‌تر و منسجم‌تر نشان داد. با این حال گابیادینی در عرض 20، 25 دقیقه دو گل زد تا بازی را به تساوی بکشد و به نظر می‌رسید که ساوتهمپتون بر بازی سوار شده است و در نهایت جام را خواهد برد. ضربه سر قوی ایبرا اما در نهایت تفاوت میان دو تیم را رقم زد و تکلیف بازی را مشخص کرد.

حتی بعد از این گل هم اخم‌های مورینیو در هم کشیده بود. آیا دلیلش عملی نشدن برنامه بازی او بود و از مهلکه گریختنش به لطف مهارت انفرادی یک بازیکن 35 ساله بود؟ آیا دلیلش جدی نگرفتن جام اتحادیه به خاطر توجه بیشتر به دو جام دیگر بود؟ آیا او فقط داشت توجهات را به سمت خودش معطوف می‌کرد تا دوباره نقش همان صاعقه‌گیر قدیمی را برای خانه تیمش ایفا کند؟ یا اینکه برداشت‌ها از حرکات او اشتباه بوده است؟ چه کسی می‌داند؟

از برخی جهات توجه به این موضوع خیلی هم مهم نیست. کمربند قهرمانی دور کمر شیاطین سرخ بسته شده است، درست مثل قهرمانی فصل گذشته در جام حذفی. ابراهیموویچ و پوگبا دو ستاره بزرگی که تابستان به من‌یونایتد ملحق شدند، بازی خوبی ارائه کردند. مورینیو هم دارد هجومی‌تر بازی‌های دوران مربیگری‌اش را ارائه می‌کند و مردم می‌‌گویند او دارد همان کاری را انجام می‌دهد که فلسفه یونایتد می‌خواهد. ضمن اینکه احتمالاً او تابستان سال آینده نسبت به دو مربی قبلی تیم، قدرت بیشتری برای خرید بازیکن خواهد داشت. در هر صورت نیازی به نگران شدن نیست چون او دارد در مسیر درست حرکت می‌کند و بردن یک جام داخلی یا حتی فتح لیگ اروپا هم چیزی نیست که قانعش کند.

گزارش: گابریله مارکوتی