ولفگانگ: کاروان ورزشکارگری ایران ما را شگفت‌زده کرد/ هدف ما آشنایی و دوستی ورزشکاران است، نه رقابت
دبیرکل کنفدراسیون‌جهانی ورزش‌های کارگری اعتراف کرد انتظار چنین حضور پررنگ و توام با درخشش ورزشکاران کارگر ایرانی را در چهارمین دوره مسابقات جهانی نداشته و از این اتفاق شگفت‌زده شده است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، چهارمین دوره مسابقات‌جهانی ورزش‌های کارگری از 17 خردادماه در لینیانوی ایتالیا آغاز شد که کاروان ورزشی ایران در نخستین تجربه خود در این رقابت‌ها خوش درخشید و موفق شد 33 مدال رنگارنگ کسب کند.
در حاشیه برگزاری این رقابت‌ها فرصتی دست داد تا با ولفگانگ بوگارت دبیرکل کنفدراسیون جهانی ورزش‌های کارگری به گفت‌وگو بنشینیم تا بیشتر در جریان برگزاری رقابت‌های جهانی ورزش‌های کارگری قرار بگیریم. این والیبالیست ساحلی‌باز بازنشسته اتریشی که از سال 2009 کار خود را در کنفدراسیون جهانی آغاز کرده، مدارج ترقی را خیلی زود طی کرده تا بعد از 2 سال بر صندلی دبیرکلی این کنفدراسیون بنشیند که در نوع خود قابل توجه است.
بوگارت که 39 سال بیشتر سن ندارد، بلافاصله بعد از خداحافظی با دنیای والیبال‌ساحلی به دنبال راهی برای کمک به ورزش کشورش بوده و البته ترجیح داده وقتش را به ورزش‌های عمومی و کارگری اختصاص دهد. این را می‌شود خیلی راحت در کلامش و شور و شوقی که هنگام گفت‌وگو از خود نشان می‌دهد متوجه شد. گفتوگوی خبرنگار ایلنا با ولفگانگ بوگارت را در ادامه بخوانید:
- خود را برای مخاطبان ایرانی ورزشکارگری معرفی می‌کنید؟
من ولفگانگ بوگارت‌ام. 38 ساله‌ام و اهل اتریش. رئیس فدراسیون ورزش‌های کارگری اتریش و دبیرکل کنفدراسیون جهانی.
و البته یک ورزشکار؟
بله. من سال‌ها والیبال ساحلی بازی می‌کردم.
- چه سالی وارد سیستم کنفدراسیون‌جهانی ورزش‌های کارگری شده‌اید؟
به طور رسمی از سال 2009 در کنفدراسیون‌جهانی مشغول به کار شدم. البته اینجا را پیش‌تر به عنوان بازیکن تیم والیبال ساحلی شناخته بودم. بعد از خداحافظی از میادین رسمی به کار اجرایی رو آوردم و حدود 6 سال است عضو مجموعه کنفدراسیون جهانی‌ام.
- خیلی زودتر از حد تصور عنوان دبیرکلی کنفدراسیون جهانی را تصاحب کردید، درست است؟
شاید. سال 2011 سمت دبیرکلی را بر عهده گرفتم.
- از ایده برگزاری چنین مسابقات در این سطح بین ورزشکاران کارگری بگویید. کجا و چگونه چنین تصمیمی اتخاذ شد؟
ما پیش از این بین سال‌های 1920 تا 1930 شاهد برگزاری چنین رقابت‌هایی بوده‌ایم. چنین مسابقاتی در وین اتریش و فرانکفورت آلمان برگزار می‌شده که حدود 88 هزار ورزشکار در وین و همچنین پس از آن 99هزار ورزشکار در فرانکفورت گرد هم آمدند تا رقابت‌های بزرگی را بین کارگرانی که به ورزش می‌پرداختند شاهد باشیم
- پس برگزاری چنین رقابت‌هایی بین کارگران ورزشکار سابقه‌ای دیرینه دارد...
بله؛ در آن سال‌ها ورزشکاران زیادی از کشورهای مختلف از جمله اسپانیا، پرتغال و ... حتی با پای پیاده خود را به وین و فرانکفورت محل برگزاری چنین رقابت‌هایی می‌رساندند تا در رشته‌های مختلفی به مبارزه بپردازند. پس این رقابت‌ها پیشینه دیرینه‌ای دارد و ما سعی کردیم آن را احیا کنیم که حاصل آن برگزاری چنین رقابت‌هایی است که اکنون شاهد برگزاری چهارمین دوره رقابت‌ها به میزبانی ایتالیا باشیم.
- به سراغ چهارمین دوره رقابت‌ها برویم. چه تعداد ورزشکار کارگر به ایتالیا سفر کردند تا در این مسابقات حضور داشته باشند؟
امسال با مساعدتی که میزبان این رقابت‌ها انجام داد، حدود 4 هزار ورزشکار به همراه 1000 نفر عوامل اجرایی در لینیانو گرد هم آمدند تا یکی از بزرگ‌ترین جشنواره‌های ورزشکارگری را شاهد باشیم. حضور این تعداد ورزشکار و عوامل اجرایی در لینیانو و سهمی که در برگزاری مسابقات جهانی داشتند نشان می‌دهد چه کار بزرگی انجام شده است.
- درباره کیفیت مسابقات صحبت کنید. آیا راضی‌کننده بود؟
البته؛ می‌خواهم نظر شخصی‌ام را بگویم. انتظار چنین حضوری و برگزاری رقابت‌هایی در این سطح را نداشتم. ما در این رقابت‌ها سطح‌های مختلفی را شاهد بودیم. بالاخره سطح مسابقات در حد و اندازه ورزش‌های کارگری بود و قرار نبود که چنین رقابت‌هایی در سطح مسابقات جهانی و المپیک برگزار شود. ما اجازه حضور ورزشکاران المپیکی و قهرمان‌های جهانی را در این رقابت‌ها نداده‌ایم ولی مثلا یکی از تیم‌های روسیه با ورزشکاران حرفه‌ای به این مسابقات آمده بودند که همین مساله هم باعث شد سطح رقابت‌ها بالا برود.
- آیا کنفدراسیون‌جهانی ورزش‌های کارگری هدف خاصی را از برگزاری این رقابت‌ها دنبال می‌کند؟
بله؛ هدف ما از برگزاری چنین رقابت‌هایی ارائه «برنامه‌ای جهانی» برای برقراری ارتباط بین ورزشکاران کارگری است. ما می‌خواهیم ورزشکارانی در این سطح با هم در چنین رویدادهایی ارتباط برقرار کنند. اینجا هدف «آشنایی و دوستی» ورزشکاران است، نه رقابت و کسب مدال. در این رقابت‌ها ورزشکاران با فرهنگ‌های مختلف یکدیگر آشنا می‌شوند و این همان هدف جهانی ما خواهد بود.
- آیا تفاوت یا پیشرفت خاصی را نسبت به 3 دوره گذشته‌ای که این رقابت‌ها برگزار شده بود احساس کردید؟
بدون‌شک این دوره نسبت به دوره قبل و دوره‌های پیش‌تر تفاوت‌های زیادی را شاهد بودیم. هر دوره تلاش می‌کنیم سطح کیفی و کمی مسابقات را بهتر از گذشته کنیم. حالا منتظر بازخوردهای این رقابت‌ها بین هیات‌ها و ورزشکاران هستیم. بزودی گزارش‌هایی را درباره این رقابت‌ها به ما می‌رسد، مورد بررسی قرار می‌دهیم که به جمع‌بندی کلی درباره سطح کیفی و کمی این دوره برسیم.
- ایران برای نخستین‌بار در این دوره از رقابت‌ها حضور یافته بود. پیش از این شناختی از ورزشکارگری ایران داشتید؟
جواب دادن به این سوال کمی دشوار است چراکه کارهایی که درباره ورزشکارگری در ایران انجام می‌شده پیش از این زیر نظر سازمان بوده و صادقانه بگویم اطلاعات ما از ورزشکارگری ایران تنها از طریق برنامه یا نامه‌ها و اطلاعاتی بوده که از ایران به دست ما می‌رسید که خیلی وسیع و جامع نبود. تصور ما از ورزشکارگری در ایران فقط بر اساس همین اطلاعات اندک بود و به همین دلیل شناخت زیادی از وضعیت کلی ورزشکارگری نداشتیم.
- نخستین حضور ایران در این رقابت‌ها چطور بود؟
خیلی راحت بگویم. حضور ایران در این دوره من را شگفت‌زده کرد. انتظارش را نداشتم شاهد چنین حضوری از سوی ورزشکارگری ایران باشم، مخصوصا حضور بانوان ورزشکار ایران من را سورپرایز کرد. خیلی اتفاق جالبی برای من بود. ابتدا فکر می‌کردم کاروانی که به لینیانو وارد شده از تونس یا یکی دیگر از کشورهای عربی است ولی وقتی متوجه شدم از ایران به این رقابت‌ها آمده‌اند، بسیار شگفت‌زده شدم. این جای خوشحالی داشت شاهد حضور ایرانی‌ها در این دوره از رقابت‌ها آن‌هم با این حجم و ورزشکارانی با این کیفیت خوب بودیم.
- صحبت از حضور بانوان‌ایرانی کردید. به عنوان دبیرکل فدراسیون‌جهانی، حضور بانوان محجبه ایرانی را در رقابت‌های ایتالیا چطور دیدید؟
خیلی نمی‌خواهم در این‌باره صحبت کنم. در اروپا بحث‌های زیادی در این زمینه وجود دارد که نمی‌خواهم وارد جزئیات آن بشوم.
- درباره کیفیت ورزشکاران بانوی ایرانی صحبت کنید. انتظار داشتید آنها بتوانند مدال‌های جهانی را به خود اختصاص دهند؟
بله، من نگاه مثبتی به این موضوع دارم. ورزشکاران بانوی ایرانی ثابت کردند که می‌توانند در میادین بین‌المللی حضور خوب و موثری داشته باشند. این رقابت‌ها برای درخشش آنها کافی بود. من به بانوان ایرانی که موفق شدند در این مسابقات مدال کسب کنند تبریک می‌گویم و امیدوارم باز هم شاهد حضور آنها در چنین رقابت‌هایی باشیم.
- پنجمین دوره مسابقات‌جهانی به میزبانی لیتوانی برگزار خواهد شد؛ انتظارات و برآورد شما از پنجمین دوره چه خواهد بود؟
بدون‌شک انتظار ما این است که ورزشکاران زیادی را در لیتوانی ببینیم. شهری که در لیتوانی برای میزبانی رقابت‌ها در نظر گرفته شده، شهری بسیار حرفه‌ای است که تجربه بالایی در میزبانی رقابت‌های بزرگ ورزشی دارد که می‌تواند به بالا بردن کیفیت پنجمین دوره رقابت‌ها کمک زیادی بکند. لیتوانی در رقابت‌های امسال نیز حضور پررنگی داشت و بدون شک وقتی میزبانی را برعهده گرفته از پتانسیل و انرژی زیادی برای کمک به ارتقای سطح کمی و کیفی مسابقات جهانی کارگری برخوردار خواهد بود.
- با توجه به استقبال از این رقابت‌ها، آیا امکان افزایش رشته‌های جدید در دوره پنجم وجود دارد؟
بله، ممکن است ما رشته‌های دیگری را نیز اضافه کنیم البته هنوز چیزی مشخص نیست. ابتدا باید ببینیم میزان ثبت نام برای حضور در این رقابت‌ها چگونه خواهد بود. توقع ما این است که 5 تا 6 هزار ورزشکار و عوامل اجرایی در لیتوانی گردهم بیایند تا پنجمین دوره را برگزار کنیم و هرچه ثبت نام و مشارکت بیشتر باشد سطح مسابقات نیز رشد بیشتری خواهد داشت.
- آیا ایران توانایی میزبانی چنین رقابت‌هایی را دارد؟
ما اطلاعات خیلی کاملی از ظرفیت‌های ایران نداریم ولی باید در این زمینه بررسی‌های زیادی انجام شود. مسئولان ورزش ایران هم باید ابتدا چنین درخواستی داشته باشند و درخواست‌های خود را نه به صورت پیشنهاد یا فقط یک ایده به کنفدراسیون جهانی منتقل کنند، بلکه باید تصمیم بگیرند و به ما برنامه بدهند. ما امکانات و ظرفیت‌های موجود را بررسی می‌کنیم تا بتوانیم تصمیم لازم را بگیریم. به نظرم ایران هم جزو کشورهایی است که توانایی چنین میزبانی را دارد.
گفت‌وگو: مهدی شمشیری