بزرگداشت سه موسیقیدان فقید در خانه هنرمندان برگزار شد

مراسم بزرگداشت سه هنرمند فقید حوزه موسیقی ایران، گورگن موسسیان(رهبر گروه کر)، ساکو غوکاسیان(خواننده اپرا) و حمید پناهی(خواننده و مدرس موسیقی) به همت کانون خوانندگان کلاسیک خانه موسیقی ایران، عصر پنجشنبه ۱۶ بهمن، در تالار استاد جلیل شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.

به گزارش ایلنا، نسرین ناصحی، رئیس هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک ضمن خوشامد گویی به حضار متنی را قرائت کرد. ناصحی در بخشی از سخنانش گفت: امروز گرد هم آمدیم که از هنرمندانی یاد کنیم که سالیان سال بر پهنه هنر این سرزمین فعالیت کردند و همچنان که دوستداران هنر را بهرمند ساختند، با آموزه‌ها و تعلیمشان هنرجویان بسیاری را پرورش داده‌اند و موجب شدند جریان موسیقی در رگ‌های این مرز و بوم جاری باشد.

وی در بخشی دیگر از سخنانش گفت: ما همه مدیون حضور و آن‌ها هستیم زیرا با حضور ارزشمندشان فرهنگ ایران را از تاثیر هنرشان غنی‌تر کرده‌اند. در زندگی نام نیک این هنرمندان است که می‌ماند و خلق آثاری ماندگار نقشی از وجود این عزیزان است.

ناصحی در پایان سخنانش با تشکر از حضور هنرمندان و علاقمندان در این مراسم گفت: امیدوارم در آینده شاهد برگزاری بزرگداشت برای هنرمندانی باشیم که هنوز در بین ما هستند.

پس از این سخنان دکتر محمد سریر، رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی پشت تریبون قرار گرفت و گفت: موسیقی مظلوم‌ترین بخش هنر در مملکت است و ما در این هنر افراد بسیار بی‌سر و صدا داریم که آهسته زندگی می‌کنند و ما آن‌ها را نمی‌بینیم و به همین خاطر پس از فوتشان می‌فهمیم که چه کرده‌اند و چه تاثیری داشته‌اند.

وی افزود: آقای موسسیان را من از سالهای دور می‌شناختم و به دفعات ایشان را دیده بودم. ایشان شور زیادی در کار داشت و آن را صرف ارکس‌تر می‌کرد و لی اگر از نردیک ایشان را می‌دیدید بسیار آرام بود و از خودش اصلا تعریف نمی‌کرد. بسیاری از این هنرمندان به درصد کوچکی از خق خودشان حتی از تشویق هم نرسیدند. آن‌ها جایشان بسیار خالی است و ما باید کمی حواسمان را جمع‌تر کنیم.

محمد سریر در ادامه سخنانش گفت: آواز در سرزمین ما تجربی بود و افرادی که رنگ صدای خوبی داشتند، توانستند در یک موقیعت‌هایی به صحنه بیایند. آموزش آواز در آموزش ردیف خلاصه می‌شد و تعریف آواز اینگونه بود. بعد از سالهای ۱۳۰۰ به بعد به موسیقی جدی‌تر نگاه شد که به آواز اینطور نبود ولی به ساز بیشتر توجه شد.

وی افزود: اپرا و آواز خوانی علمی را باید از دهه ۲۰ به بعد ببینیم. ما اپرا داشتیم و الان اجرا می‌شود. اما ما به هر حال در بخشی از این قضیه مشکل داریم چون بخشی از خوانندگان خانم هستند که مثل بقیه چیز‌ها خانم‌ها حضور داشند و نمی‌شود بخشی از آن را حذف کرد. ما در اینجا دیالوگی داریم که این حضور باید باشد و این مشکل را داریم که امیدواریم حل شود. خانم‌ها همتشان همیشه از آقایان بیشتر بوده و آن‌ها باعثبشوند که این گره هم باز شود تا خانم‌ها به صحنه بیایند و هنرشان را نشان بدهند و ما نگاه هنرمندانه هم به آن داشته باشیم.

سریر در ادامه گفت: امروزه تعلیم آواز به معنای علمی‌اش در موسیقی ردیف دستگاهی هم وارد شده که این خیلی مهم است. این موضوع تعریف شده که خواننده برای حنجره‌اش هم باید تعلیمی دهد، اگر به این حوزه وارد شویم موسیقیمان یک راه تازه‌ای را باز می‌کند، بخصوص اینکه آواز بال پرواز موسیقی ایرانی است. موسیقی آوازی در ایران بخش و بدنه اصلی موسیقی ما است.

وی افزود: افراد و اساتیدی که در کانون خوانندگان کلاسیک حضور دارند به این مساله توجه دارند که وجه علمی را به کانون خوانندگان ایرانی ببرند که در حقیقت آواز را با شیوه‌های علمی تری کار کنند.

سریر در ادامه گفت: امروز بسیار مشکل است ببینیم چنین انسانهایی را از دست داده‌ایم. تمام دوستانی که از این نسل بودند، نگاه‌شان به هنر بود. جوانان به دلیل شرایط اجتماعی نگاه‌شان به چیزی غیر از هنر است و حاصل آن یعنی مادیان را نگاه می‌کنند.

رئیس هیئت مدیره خانه موسیقی در بخشی از سخنانش درباره هموطنان ارامنه گفت: موسیقی علمی به طور قطع و یقین توسط ارامنه به ایران آمد و دلیل‌اش این بود که موسیقی جزو زندگی روزمره و آئین‌های نیایششان است. پایه‌های اصلی این موسیقی از هموطنانی بودند که به موسیقی این سرزمین خدمت کردند.

رئیس شورای عالی خانه هنرمندان ایران، در پایان گفت: امیدوارم این بزرگداشت‌ها در زمان حیات افراد اتفاق بیافتد تا زود‌تر به داد هم برسیم و دوست بداریم و عشق بورزیم.

پس از این سخنان، رشید وطن دوست به همراهی پیانو امیر بیات دو قطعه را اجرا کرد که با استقبال فراوان مواجه شد. در ادامه برنامه شهلا میلانی(عضو هیئت مدیره کانون خوانندگان کلاسیک) پشت تریبون قرار گرفت و متنی را قرائت کرد. وی در سخنانش گفت: زمانی که هنرمندی را از دست می‌دهیم، درباره او در‌‌ همان چند روز اول مرگش چگونه داوری می‌کنیم. هنرمندی پیشتاز از میان عرصه هنر رخت بربسته است. در زمان پس از مرگ هنرمند هیچ کاری نمی‌توان کرد زیرا همه حرف‌هایمان را در زمان حیاتش زده‌ایم.

وی افزود: سال‌ها پس از مرگ هنرمند است که درباره او هیئتی فنی به دور از احساسات سخن خواهند گفت. همانگونه که زندگی آدمیان با دیگری فرق می‌کند، مرگشان نیز مفهومی جداگانه دارد. مرگ هنرمند با دیگران قابل مقایسه نیست زیرا اکثر هنرمندان در طول تاریخ نقشی بر دوش دارند ولی موسیقی دانان به تنهایی زبان گویای دنیای صامت در طول قرن‌ها بودند.

میلانی در پایان سخنانش گفت: موسیقی تلاشی است برای باقی ماندن یا باقی گذاشتن و نفی معنی مرگ. در دنیای هنر نه کسی می‌میرد و نه کسی می‌ماند. هنرمند با مرگ متولد می‌شود.

در ادامه مراسم هاله وزیری که اجرای برنامه را بر عهده داشت به قرائت زندگی نامه حمید پناهی پرداخت. سپس وارطان ساهاکیان، آهنگساز پشت تریبون قرار گرفت و ضمن تشکر از خانه موسیقی برای برگزاری این مراسم گفت: من با گورگن موسسیان و ساکو غوکاسیان دوست بودم و آشنایی ما به سالهای دور در کلیسای نادری بر می‌گشت که ایشان باس را اجرا می‌کردند.

وی افزود: من وقتی زنده یاد غوکاسیان را می‌دیدم همیشه حس می‌کردم تشنه خواندن بود. همچنین زنده یاد موسسیان هم همچنان به گروه کر‌اش عشق می‌ورزید و از اینکه خواننده‌های گروهش از آن‌ها جدا می‌شد خیلی ناراحت بود. او اعضای گروه کر‌اش را مثل بچه‌هایش می‌دانست.

برخی هنرمندان هستند که پس از مرک آن‌ها را می‌شناسیم

در ادامه این برنامه قطعاتی توسط زوریک فرهادیان به همراه پیانو نسترن صدر شیرازی اجرا شد. در ادامه برنامه لوریس چکناوریان، آهنگساز و رهبر ارکس‌تر پشت تریبون قرار گرفت و با اشاره به حضور احمد مسجد جامعی، عضو شورای اسلامی شهر تهران در این مراسم گفت: در دوران وزارت ارشاد آقای مسجد جامعی من اپرای رستم و سهراب را اجرا کردم و در دوران ایشان هم ارکس‌تر ملی بود و هم ارکس‌تر سمفونیک وجود داشت و زنده یاد سوسسیان هم در دوران ایشان فعالیت می‌کرد و بعدا به خارج از کشور رفت. آن وقت‌ها فعالیت‌های بسیاری داشتیم و باید از حضور ایشان تشکر کنم.

چکناوریان در ادامه گفت: در ارمنی یک مثلی هست که می‌گویند پس از مرگ تو را دوست دارم. من با آقای موسسیان خسوف به آهنگسازی آقای شریفیان را رهبری کردم و با ایشان همکاری کردم. در آنجا گروه کر بسیار بزرگی بود و ایشان در آنجا کار بسیار بزرگی انجام دادند. من حدود ۴۲ سال پیش رئیس ارکس‌تر اپرا بودم و در آن موقع اپرا‌های زیادی را رهبری می‌کردم. در آن موقع اپرای پردیس و پریسا را نوشتم و آقای غوکاسیان رل دیو را بازی می‌کرد. اینقدر صدای فوق العاده‌ای داشتند که مردم در سالن می‌ترسیدند. این اپرا را بسیار معروف شد و بلیت‌هایش زود فروش می‌رفت.

وی افزود: من در اینجا افسوس می‌خورم که آقای حمید پناهی را که آهنگساز و پیانیست و خواننده بزرگی بودند را هیچوقت ندیدم. هنرمندانی هستند که ما بعد از مرگ می‌شناسیم و من امیدوارم در زندگی پس از مرگ ایشان را ببینم.

در ادامه قسمتی از اپرای پردیس و پریسا با صدای زنده یاد غوکاسیان پخش شد. پس از این سخنان رازمیک اوحانیان، رهبر گروه کر پشت تریبون قرار گرفت و درباره شخصیت زنده یاد موسسیان اندکی سخن گفت و سپس بیوگرافی وی را قرائت کرد.

در این برنامه چند قطعه موسیقی با صدای رشید وطن دوست، زوریک فرهادیان و آرمین بابایان و با پیانو امیر بیات و نسترن صدر شیرازی پایان یافت.