کشف مهارت‌های رونالدو سخت نبود / کریس نشان داد شوت منبع و پایه فوتبال نیست

کاشف اصلی کریس رونالدو است که این ستاره پرتغالی را در سن ۱۲ سالگی در یک تست فوتبالی به عمل آمده از ده‌ها کودک کشف کرد و او را به تیم پایه‌ای اسپورتینگ لیسبون معرفی نمود. او حالا و بعد از سال‌ها با یادآوری آن روزها به این نکته اشاره کرده که کشف مهارت های فوتبالی رونالدو کار سختی نبوده است.

به گزارش ایلنا گفت‌وگوی آئورلیو پریه‌را را به نقل از گل در ادامه بخوانید:

*ظهور یک رونالدوی دیگر خیلی بعید است. نه؟

مهارت‌های رونالدو بر پایه خلاقیت است. امروزه تقریبا فوتبال خیابانی دیگر وجود ندارد ولی آن موقع فوتبال خیابانی اولین مدرسه فوتبالی بود که زیر نظر سرمربیان اداره نمی شود و توقعات هم زیاد نبود. الان بچه‌ها فوتبال را در مدارس و با دخالت سرمربیان یاد می‌گیرند و کمتر زمان دست می‌دهد که بچه‌ها حرکات مناسبشان را انتخاب کنند و هر چه می‌گذرد خلاقیت‌ها کمرنگ‌تر می‌شود. رونالدو در اسپورتنیگ نشان داد شوت منبع و پایه فوتبال نیست و پاس‌ها منبع فوتبال است.

*چرا بعضی‌ها تصویر بدی از رونالدو در ذهن دارند؟

از بچگی رونالدو توپ را در خونش داشت. اگر از او آزمایش خون می‌گرفتند، یک توپ بیرون می‌آمد. خیلی وقت‌ها مردم این عشق و اشتیاق را با خودخواهی اشتباه می‌گیرند.

*چه شد رونالدو یک مهاجم نوک شد؟

او بازیکنی است که از هر پستی می تواند به گل برسد. از نظر من هیچ‌وقت او یک مهاجم نوک نبوده و همیشه او را یک مهاجم باتحرک می‌بینم.

*رونالدو توپ طلا را خواهد برد؟

اگر فوتبال به گلزنی باشد، رونالدو کسی است که بیشترین گل‌ها را زده. پس از این رو هیچ تردیدی نیست که او شایسته کسب توپ طلاست. این روزها گل بحثشانس است چون تیم‌ها برای برد بازی نمی‌کنند و برای نباختن بازی می‌کنند. به همین خاطر گلزنی کار خیلی سختی است. الان باید دید که چه تمایلاتی وجود دارد ولی اگر رونالدو برزیلی یا آرژانتینی بود مطمئنم که توپ طلا به او می‌رسید.

*نظرتان در مورد اینکه بلاتر کریس را فرمانده نامید چیست؟

نمی‌خواهم حرف‌های بلاتر را تعبیر کنم. من قصد پاسخ دادن به رئیس فیفا را ندارم. او وجهه‌ای است که باید در اوج باشد. فیفا مسئولیت خطیری دارد و هرحرف و ژستی از سوی مسئولان این ارگان ممکن است با سوء برداشت مواجه شود. رونالدو پاسخ فوق العاده‌ای دارد. به نظرم، او نشان داد تجربه زیادی دارد.

*آیا کریس باید برای مراسم توپ طلا به زوریخ برود؟

نمی‌دانم او چطور فکر می‌کند. من اطلاعات کامل و دقیقی ندارم و با کریس در این باره صحبت نکرده‌ام ولی این تصمیمی است که او باید به صورت مشترک با سران باشگاه بگیرد و موضوعی فردی نیست. سران رئال نباید او را در این مسیر تنها بگذارند.

*خیلی‌ها کریس را دی استفانوی قرن ۲۱ می‌دانند.

بله. کریس مرا یاد دی‌استفانو می‌اندازد. این مقایسه خوبی است. اگر دی استفانو در تمام زمین بازی می‌کرد، رونالدو نیز بازیکنی است که حاضر در تمام نقاط زمین است. او دیگر آن بازیکنی نیست که در منچستر بازی می‌کرد.

*ارتباط رونالدو با بیل خوب است. نه؟

بیل خیلی زود در رئال مادرید جا افتاد. من با هیجان ارتباط میان این دو بازیکن را دنبال می‌کنم. از شیوه‌ای که رونالدو از بیل استقبال می‌کند نیز خوشم می‌آید. از تماشای اینکه یکی از آنها به دنبال دیگری است لذت می‌برم. بیل فروتنی زیادی دارد و البته هنوز کمی از حضور در یک باشگاه بزرگ معذب است و خجالت می‌کشد ولی همکاری‌شان خوب است. وقتی بیل کاملا در رئال جا بیفتد و کاملا از بند مصدومیت‌ها و مشکلات فیزیکی‌اش رها شود، این دو زوج وحشتناکی را تشکیل خواهند داد.

*۱۶سال از آن روز که برای اولین بار کریس را دیدید می‌گذرد. آن روز را یادتان می‌آید؟

مهارت‌های او به نحوی بود که کشف شان کار سختی نبود. حدس زدن اینکه او در آینده مبدل به بازیکن بزرگی خواهد شد کار سختی نبود. آنچه بیش از هر چیزی توجه من را جلب کرد مهارتی بود که او در عبور از تمام سختی‌هایی که بازیکنان حریف پیش رویش قرار می‌دادند از خود نشان می‌داد. کریس از کودکی عادت کرده که از سد تمام موانع عبور کند. در سن ۱۲سالگی او در اسپورتینگ لیسبون تست فوتبالی داد و خانواده و دوستانش را رها کرد. آن هم در شرایطی که قبل از آن هرگز از مادیرا خارج نشده بود. در روز دوم تست‌ها، همه بچه‌های دیگر می‌خواستند در تیم رونالدو باشند. در اسپورتنیگ فاز اول پرورش رونالدو، بدون آنکه فشاری به او بیاید، دنبال شد چراکه ما در آن فاز از بازیکنان نمی‌خواستیم تا بازیکنان حرفه‌ای فوتبال باشند و آنها را برای فوتبال حرفه‌ای آماده می‌کردیم. یک روز وقتی رونالدو هنوز جوان بود از منچستر به دنبال او آمدند. رونالدو به آن ورزشگاه افسانه‌ای رفت و با پیراهن شماره ۷ در تست‌های پزشکی قبول شد.

*و بعد هم که به رئال مادرید رفت…

بله. رئال مهمترین باشگاه تاریخ است. تیم محبوب دوران بچگی‌های ما. من از بچگی طرفدار اسپورتینگ لیسبون و رئال مادرید بودم. رئال تیمی تمام‌نشدنی است. هنوز آن ترکیب افسانه‌ای‌اش را به یاد دارم: آراکیستاین، کاسادو، سانتاماریا، میه‌را، فلو، پاچین، تخادا، دل سول، دی‌استفانو، پوشکاش و خنتو(ترکیب ۱۱ نفره رئال در فینال جام اروپایی که در سال ۱۹۶۲ مقابل بنفیکا به میدان رفت) وقتی رونالدو به مادرید رسید، کسی فکرش را هم نمی‌کرد که در اینجا به موفقیت برسد ولی رونالدو دوباره موفق شد و از پس این چالش هم برآمد. من نمی‌خواهم به مسی تردید داشته باشم ولی دوست دارم ببینم آیا او نیز می‌تواند چالش‌هایی که رونالدو پشت سرگذاشته را پشت سر بگذارد یا نه. او قطعا در بارسلونا موفق بوده ولی نمی‌دانم اگر مسی به مادرید می‌آمد می توانست در این تیم هم موفق باشد یا نه. کریس رونالدو همیشه می‌خواهد در زندگی از سایرین سبقت بگیرد. باید در صنعتی به نام فوتبال، یک الگو باشی. بازیکن فوتبال قوی‌ترین وجهه و نماد شبکه فوتبالی است و بدون آنها فوتبال معنایی ندارد

* کریس چطور توانسته سطحش را در تمام تورنمنت‌ها و در تمام بازی‌ها حفظ کند.

او مهارت مشخص شده‌ای دارد: ۵۰ درصد فکری و مغزی است و ۵۰ درصد دیگر عشق به تمرین کردن و به فوتبال و به حرفه‌اش است. به نظرم مهمترین چیز این است که او همیشه آماده است تا خوب بازی کند. بازیکنان حرفه‌ای زیادی هستند که بعضی وقت ها آماده نیستند. یا خیلی آماده نیستند یا حرفه‌شان را دوست ندارند یا اینکه عادت‌هایشان با کارشان نمی‌خواند ولی کریس همیشه آماده است و با عشق و هیجان زیادی بازی می‌کند. این را در تمریناتش هم می‌توان دید. رونالدو امسال ۶۹ گل زده. او توانسته این روند را برای ۵ یا ۶ سال حفظ کند. ببینید چند بازیکن را می‌شناسید که در شروع فوتبال‌شان درخشان بوده‌اند و وقتی ۲۳ یا۲۴ ساله شدند، کلا ناپدید شده‌اند؟ برای رونالدو بعد از هر بازی، همه چیز از نو شروع می‌شود.

*خاطره خاصی ازرونالدو یادتان هست؟

آن چیزی که در ذهنم است عشق و انگیزه‌ای است که کریس برای فوتبالیست شدن داشت. از بچگی او می‌خواست قوی‌تر از بقیه باشد. او به پاهایش وزنه می‌بست و بعضی وقت‌ها برای خودش یک مسابقه طراحی می‌کرد که با سبز شدن چراغ با ماشین ها مسابقه می‌گذاشت و تلاش می‌کرد با سرعت‌تر از ماشین‌ها بدود.

*آیا رونالدو در بهترین روزهای کارنامه ورزشی‌اش است؟

او دیدگاهش به دنیای فوتبال را تغییر داده و به بلوغ بیشتری رسیده. من ۶۶ سال سن دارم و ۴۵ سال است بازیکنان فوتبال را دنبال می‌کنم و الان زمانی است که تردید دارم آیا اصلا رونالدو یک بازیکن فوتبال است؟ من وقتی ۳۰ ساله بودم، تنها در برخی مسائل موفق بودم. حالا باید به سمت جلو حرکت کنیم و می‌بینیم که حال در دنیای فوتبال ۲،۲ تا ۴ تا نیست. در مورد رونالدو هم همین طور است.