بیان مضرات «عدم شفافیت» در بستری نمایشی/ برقرار نشدن گفتگو در جهان فاجعه به بار می‌آورد
افشین حسن‌زاده، کارگردان نمایش «ویرانی» با بیان اینکه «در این اثر یک مبحث اجتماعی را مطرح می‌کنیم» گفت: تم کار به یک معضل اجتماعی به نام عدم وجود دیالوگ بین آدم‌ها می‌پردازد.
به گزارش خبرنگار ایلنا، «ویرانی» نمایشی به نویسندگی و کارگردانی افشین حسن‌زاده است که با موضوعی اجتماعی و بازی نگار عابدی، فریبا کامران و بهروز‌پور برجی از ۲۵ مهر در تئا‌تر باران روی صحنه رفته است.
افشین حسن‌زاده در توضیح این نمایش، گفت: در «ویرانی» ما در مقیاس کوچک‌تر، یک خانواده را در نظر گرفتیم ولی مشکل عدم برقراری ارتباط می‌توانند به کل آدم‌های دنیا تعمیم پیدا کند. تصور کنید اگر ملت‌ها و کشور‌ها نمی‌توانستند با یکدیگر دیالوگ برقرار کنند چه اتفاق‌ها و فجایعی پیش می‌آمد؟ ما این را خواستیم دستمایه اثر قرار بدهیم.
این نویسنده و کارگردان با اشاره به داستان «ویرانی» گفت: داستان درباره نویسنده‌ای است که در پایان عمر خلاقیت هنری‌اش ترجیح می‌دهد همسرش را درگیر ماجرای یک قتل کند و زمانی که این پروسه در حال اجراست، مهمانی به جمع آن‌ها اضافه می‌شود که با نویسنده رابطه‌ای داشته است که ما در این نمایش در مقطع کوتاه زمانی مهمانی، رابطه بین این سه نفر را می‌بینیم.
حسن‌زاده تصریح کرد: این ایجاد نشدن دیالوگ فقط به خانواده‌ها مربوط نمی‌شود، در واقع این خانواده یک مشت نمونه خروار است؛ دیالوگ شکل کار است اما در مورد محتوا می‌بینیم که در ارتباطات ما معمولا آنچه در دل داریم را بیان نمی‌کنیم یا به عبارت دیگر ما شفافیت لازم را برای بیان آنچه در دلمان می‌گذرد نداریم.
او ادامه داد: سعی می‌کنیم به هر دلیلی گفتار و دیالوگمان را به نوعی سانسور کنیم یا طوری بیان کنیم که طرفمان ناراحت نشود و به او برنخورد و این عدم شفافیت و عدم صراحت از خواسته‌ها و گفته‌هایی است که می‌تواند به هرنوعی تاویل و تفسیری از حرف‌های ما برسد. این را می‌توانید در روابط خانواده و بین همسران تعریف کنید یا در مقیاس بزرگ‌تر می‌توانیم این عدم وجود شفافیت و دیالوگ را که بین آدم‌های دنیا و بین کشور‌ها و افراد مختلف به وجود می‌آید ببینیم.
کارگردان نمایش «ویرانی» یادآور شد: عدم وجود شفافیت در بیان خواسته‌هایمان و چیزهایی که می‌خواهیم و مسلما ما را از خیلی از انتخاب‌های اشتباهی که ممکن است داشته باشیم برحذر می‌دارد یعنی ما را مطمئن می‌کند از چیزی که گفتیم. به هرحال وقتی این اتفاق می‌افتد و این صداقت و صراحت در گفتار ما وجود داشته باشد یکسری از تکلیف‌ها مشخص می‌شود اما وقتی این گفتمان وجود نداشته باشد همه ما در یک فضای ابهام‌آلودی به سر می‌بریم.
حسن‌زاده با بیان اینکه «با دیدن پوس‌تر هم فضای غبارآلود و ابهام را می‌بینید.» گفت: می‌خواستم همین فضای غبارآلود را توصیف کنم که همگی در یک فضای مبهمی به سر می‌بریم و خیلی‌ها آسمان صاف را برای رابطه‌شان نمی‌خواهند یا اگر هم می‌خواهند خیلی دست‌انداز دارد تا به آن برسند. در «ویرانی» می‌خواهیم نمایش دهیم که اگر این اتفاق بیفتد چه عواقبی دارد؛ ما کسی را قضاوت یا متهم به چیزی نمی‌کنیم. فقط می‌خواهیم بگوییم این عدم شفافیت و غبارآلود بودن فضا چقدر می‌تواند به ضرر ما تمام شود.
او با اشاره به فرم اجرایی نمایش گفت: من خیلی قایل به قصه گفتن و قصه شنیدن هستم و فکر می‌کنم جذابیت شنیدنی و دیدنی و خواندنی کار به قصه داشتن است. اما در عین‌حال ما یک قصه داریم که سر و ته و فرود و فرازی دارد اما با وجود روایت قصه‌پردازی، سعی کردم به نوعی دیگر از اجرا فکر کنیم که حرکت و فضای فرم را هم نشان دهیم. در واقع ما در ویرانی، تلفیقی از فرم و قصه را نشان می‌دهیم.
حسن‌زاده ادامه داد: نخواستیم تکنیک کار طوری باشد که ما از قصه گفتن الکن شویم یا انقدر قصه بگوییم که تکنیک فراموش شود و فقط به دیالوگ گفتن منجر شود. سعی کردیم یک نزدیکی بین این دو ایجاد کنیم که ببینیم ملغمه این دو چه می‌شود.
این نویسنده و کارگردان با اشاره به اینکه کاوه سجادی حسینی تهیه‌کنندگی نمایش را به عهده دارد گفت: ما از قبل آشنایی داشتیم و وقتی من متن را نوشتم با آقای سجادی حسینی وارد صحبت شدم و یکی از جاهایی که دیالوگ کمک کرد، برقراری دیالوگ بین ما دو نفر بود. ایشان از قصه خوشش آمد و کمک کرد تا کار تولید شود. ضمن اینکه کاوه سجادی حسینی خودش دستی بر آتش دارد و از خانواده‌ای است که در مارکت سینما سابقه دارد و برای من حضور او به دلیل تجارب و دیدش به تصویر کردن و پردازش داستان مغتنم بود.
حسن‌زاده ادامه داد: سعی کردم تصویرسازی در کار زیاد شود چون هم من از دنیای تبلیغات می‌آیم و هم کاوه سجادی‌حسینی، تصویر برایمان مهم بود و به یک هدف مشترکی از اجرا باهم رسیدیم و فرصت مغتنمی بود.
او خاطرنشان کرد: وجود تهیه کننده برای کارهای تئا‌تر با توجه به اقتصاد تئا‌تر، اتفاقی ضروری است؛ لازم است که کار‌ها تخصصی شود و کارگردان وارد مسائل تهیه نشود و هرکسی کار خود را انجام دهد و ما در «ویرانی» برای افتادن این اتفاق به توافق رسیدیم.