محمود دولت‌آبادی پس از دیدن «قدم زدن با اسب» چه گفت؟
دولت‌آبادی بعد از تماشای نمایش «قدم زدن با اسب» به کارگردانی مسعود شاه‌محمدی، این اثر را نمایشی تاثیرگذار در حوزه بیان دغدغه‌های دوره‌ای از تاریخ معاصر ایران توصیف کرد.
به گزارش ایلنا، شامگاه سه شنبه ۲۷ مهرماه بعد از پایان نمایش «قدم زدن با اسب» به کارگردانی مسعود شاه‌محمدی؛ میزبان محمد مهدی عسگر‌پور، حمیدرضا نعیمی، دکتر قطب‌الدین صادقی و محمود دولت‌آبادی بود.
محمود دولت‌آبادی در سخنانی گفت: نمایش «قدم زدن با اسب» با دقت نظری که گروه اجرایی در زمینه کارگردانی و بازیگری داشتند، در من به عنوان تماشاگر کششی را ایجاد کرد که از ابتدا تا انتهای کار با اثر همراه باشم و از این حضور لذت ببرم.
وی خاطرنشان کرد: این اثر نمایشی به درستی توانسته دغدغه‌های زندگی انسان‌هایی را روایت کند که تماشاگر می‌تواند به درستی متوجه شود آنچه در همین مناسبات هم پیروز شد «عشق» بوده است.
وی با اشاره به استفاده از میکروفون و سینک شدن همزمان تصاویر ضیبط شده با اجرای بازیگران گفت: به زعم من یکی از استفاده‌های درست از تکنولوژی در این نمایش دیده می‌شد و بازی روان بازیگران در تئاتری که حرکت نداشت بسیار ماهرانه بود.
دولت آبادی با اشاره به مقطع تاریخی حساسی که بستر نمایش «قدم زدن با اسب» است متذکر شد: این نمایش خیلی چیز‌ها را در یادم زنده کرد و با آنکه آن مقطع تاریخی را خوب به یاد دارم ولی جزئیات به کاررفته در این نمایش نظیر نوع زندگی در خانه‌های تیمی، آهنگ‌های کاسه‌ای و نفی عشق در این سازمان چریکی برایم جالب بود.
قطب‌الدین صادقی نیز با تایید حرف‌های دولت آبادی «کنترل عاطفی» در این سازمان‌ها را مسبب نابودی ارزش‌های انسانی توصیف کرد و گفت: آنچه من شخصا از این اجرا قرائت کردم و از فرای بازی بازیگران توانایش کشف کردم؛ خشونت حاکم بر فضایی بود که جوانان ما را به این واکنش شدید برای مقابله با یک نظام توتالیتری بی‌رحم واداشت.
وی با درخشان توصیف کردن ایده این اجرا در کارگردانی و بازیگری گفت: نسل جدید ما در هنر به «بیان» رسیده است و خوشحالم که امشب اجرایی دقیق با بازی‌های ظریف را شاهد بودم بازی‌هایی که مخاطب را در لفافه به مفهمومی عمیق می‌رساند اینکه هیچ هدفی جدا از روشش نیست.
نمایش «قدم زدن با اسب» نوشته و کار مسعود شامحمدی با بازی علی عسکری و پریا وزیری تا ۳۰ مهر ساعت ۲۱در سالن ارغنون واقع در خیابان حافظ، نوفل لوشاتو، بعد چهارراه رازی، نرسیده به خیابان ولیعصر، کوچه زیبا، پلاک ۱ به صحنه می‌رود.
داستان نمایش در باره زن ومرد چریکی است که در سال ۵۴ در یک خانه تیمی به صورت چشم بسته زندگی می‌کنند. آن دو به وسیله رفقای سازمان دستگیر وزندانی شده و منتظر محاکمه هستند. جرم آن‌ها این است: خیانت به خلق و رفتارهای سخیف به خاطر ابراز عشق.