شهریار مردمی‌ترین سخنور روزگار ما بوده است

به گزارش خبرنگار ایلنا، میرجلال‌الدین کزازی در کنگره روز ملی شعر و ادب فارسی و بزرگداشت محمدحسین شهریار ضمن تبریک این روز خجسته گفت: ایران ما در درازنای روزگاران، از کهن‌ترین زمان تاکنون همواره سرزمین سپند و سرود، سرواد و سخن بوده است. همواره سخنوری، برترین، چیره‌ترین و فراگیرترین هنر نزد ایرانیان شمرده می‌شده و هنوز نیز می‌شود.

این پژوهشگر و نویسنده نخستین سروده آئینی جهان را مربوط به ایرانیان دانست و افزود: ما بدان می‌نازیم و سرافرازیم که نخستین سروده آئینی جهان در ایران زمین و در گاهان زرتشت آمده، پس سخنی بیهوده نیست اگر بگوییم که ما ایرانیان بوده‌ایم. گرانسنگ‌ترین و مایه‌ورترین سخنوران و شاهکارهای ادبی را به جهانیان ارزانی داشته‌ایم. گواه این سخن همان چیزی است که بر زبان فرزانه‌ای اندیشمند و هنرشناس چون هانری برگسون جاری شده آنجا که آشکارا می‌گوید اگر سرود، سخن و سرود آن است که مولانا می‌سراید همه دیوان‌های ادب فرانسوی را باید با آب شست.

کزازی به چگونگی آشنایی خود با شعر شهریار اشاره و بیان‌کرد: من در سالیانی که دانش‌آموز بودم نامه‌ای مهرآمیز به شهریار نوشتم و او این نامه را آن‌چنان خوش داشته بود که در یکی از چاپ‌های دیوان خویش، نامه را گنجانده بود اما چرا من در آن سالیان شهریار را می‌شناختم؛ درست است که در خانواده‌ای بالیده‌ام که فرهیخته و فرهنگی بوده‌اند و پدر من بنیادگذار شیوه نوین آموزش در کرمانشاه بوده و من از سالیان خردی با سخن پارسی و تاریخ ایشان به بهانه‌های گوناگون آشنا شده‌ام اما شهریار را به پاس دل خویش می‌شناختم.

نویسنده کتاب «نامه باستان» گفته‌های خود را با این پرسش ادامه داد: من می‌خواهم به این پرسش پاسخ دهم که چرا شهریار را همگان می‌شناسند و دوست می‌دارند؛ بی‌هیچ گمان و گزافی شهریار مردمی‌ترین سخنور است در روزگار ما و تنها فرهیختگان و ادب‌دانان شهر او را نمی‌شناسند بلکه توده‌های مردم نیز بیت‌های بسیاری از او را بر زبان می‌رانند و در یاد دارند.

وی رویکرد فراگیر به شعر شهریار را به زبان او نسبت داده و گفت: این رویکرد پرشور به سروده‌های شهریار به زبانی باز می‌گردد که او در سخنوری به کار می‌برد؛ زبان بسیار آشناست و به دور از هر پیچش به دور از هنرورزی‌ها و آرایه‌ها و ترفندهای ادبی و زیباشناختی که مایه دشواری سروده‌ها می‌شود.

این استاد دانشگاه به دلایل دیگر مردمی بودن شعر شهریار اشاره و بیان کرد: سروده‌های شهریار فراگیر است زیرا شهریار شاعر دل بود و برای دل خود می‌سرود و در اندیشه آن بود که در سخن، خود را به نمایش بگذارد و هنرمندی خود را آشکار کند. شعر شهریار بیش از سروده هر سخنور دیگری دستمایه خونیاگران قرار گرفته تا بر پایه غزل‌های او آهنگ بسازند و خوانندگان چیره زبان آن را به آواز بخوانند.