خبرگزاری کار ایران

یادداشت حمید قزوینی به مناسبت سالروز ربوده شدن امام موسی صدر؛

ما و یک مسئولیت اخلاقی

شماری از افراد با بهانه قرار دادن موضوع جنگ تحمیلی و همکاری­‌های تسلیحاتی لیبی سعی در کاستن از اولویت‌­­های مرتبط با پیگیری پرونده امام موسی صدر داشتند. در حالی که امام خمینی، هیچگاه زیر بار این توجیه نرفتند.

۱- این روز‌ها مصادف با سالروز ربوده شدن امام موسی صدر، روحانی برجسته ایرانی و رهبر شیعیان لبنان است که در سال ۱۳۵۷ در جریان یک سفر رسمی به کشور لیبی، به وسیله عوامل معمر قذافی حاکم وقت این کشور به مکان نامعلومی منتقل شد.

این حادثه در شرایطی به وقوع پیوست که لبنان در وضعیتی بحرانی به سر می‌برد و ایران نیز در تب و تاب حوادث ماه­های آخر عمر رژیم پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی بود. همین وضعیت موجب شد تا اقدام مهمی در‌‌ همان روزهای نخست برای نجات ایشان انجام نشود و پس از آن نیز، نه از سوی دولت لبنان ونه از سوی دولت ایران، پیگیری جدی صورت نگرفت.

اگر از برخی مقاومت­‌های دولت موقت در برابر علاقمندان به روابط با لیبی و پیگیری­‌های دولت اصلاحات بگذریم، به دلایل مختلفی می‌­توان گفت که این موضوع برای ما هیچگاه از منظر سیاسی، حقوقی و حتی اخلاقی چندان ­مهم نبوده و نه تنها تلاش موثری برای یافتن ایشان نکردیم که بعضا موانعی هم در راه دیگران به وجود آوردیم و به یک تعبیر اگر سوخت مفیدی به موتور جستجو نریختیم، در عوض ترمزهایی برای آن ساختیم.

متاسفانه، شماری از افراد، با بهانه قرار دادن موضوع جنگ تحمیلی و همکاری­‌های تسلیحاتی لیبی (که در همین زمینه هم ابهام­‌ها و تردیدهای جدی مطرح است) سعی در کاستن از اولویت‌­­های مرتبط با پیگیری پرونده امام موسی صدر داشتند. در حالی که امام خمینی، هیچگاه زیر بار این توجیه نرفتند و نه تنها اجازه سفر قذافی به ایران را ندادند که به بسیاری از مسئولان هم دائماً بر ضرورت پیگیری موضوع تاکید داشتند. اما با وجود چنین تاکیدات و گرایش­‌هایی، آنگونه که انتظار می‌­رفت، تلاش سازماندهی شده و موثری انجام نشد.

 این درحالیست که بسیاری از مسولان فعلی و سابق جمهوری اسلامی و چهره­‌های علمی و فرهنگی کشور، مستقیم و یا غیرمستقیم، مرتبط با امام موسی صدر بوده‌­اند و در سال­های گذشته همواره به محض شنیدن نام امام موسی صدر، از اندیشه و عملکردش به نیکی یاد کرده و او را یکی از سرمایه­‌های جهان اسلام دانسته و فراقش را خسارتی بزرگ می‌‌خوانند. اما بسیاری از همین­‌ها وقتی با این پرسش مواجه می‌­شوند که چرا برای یافتن او و کمک به روند پیگیری، اقدامی عملی و تلاشی موثر انجام نمی‌­دهید، یا پاسخی نمی‌­دهند و یا خود را به نشنیدن می‌زنند!

۲- اینکه مسئولین و نخبگان ایرانی، در انجام مسئولیت حقوقی و سیاسی خود در قبال امام موسی صدر، تاکنون چه کرده­‌اند، فعلا موضوع بحث نیست. پرسش اساسی این است که همه ما در برابر مسئولیت اخلاقی مرتبط با این موضوع، تا به حال چه کرده‌­­ایم؟

در روایتی از رسول خدا (ص) نقل شده: «هرکس صدای کمک خواستن مردی را بشنود و به کمک او نرود مسلمان نیست». امام صادق نیز فرمود: «مسلمان برادر مسلمان است، نباید به او ستم کند و نباید او را تنها بگذارد و نسبت به وضع او بی‌تفاوت باشد... پس بر مسلمانان لازم است... کمک و رسیدگی به هم».

 آیا هیچیک از ما، وظیفه­‌ای را متوجه خود نمی‌داند؟ آیا امام موسی صدر یک شهروند ایرانی نیست؟ آیا کمک‌­های او به نیروهای انقلابی و همراهی با انقلاب اسلامی را دوستان قدیمی فراموش کرده­‌اند؟ آیا وی در ارتقای جایگاه شیعیان لبنان که برای ما اهمیت فراوانی دارد نقش تعیین‌کننده­‌ای نداشته است؟ آیا او یکی از برجستگان تقریب و وحدت مسلمانان در عصر حاضر نبوده؟ آیا وی نماد همزیستی مسالمت‌آمیز پیروان ادیان توحیدی در جهان پر از خشم و خشونت امروز نیست؟...

اگر پاسخ همه این پرسش­‌ها و پرسش­‌های دیگر در این زمینه مثبت است، باید روشن کنیم که چرا تاکنون اقدام شایسته‌­ای انجام نداده­ایم؟

کد خبر : ۳۰۱۵۸۴