پدر عود ایران را در زمان حیاتش بزرگ بدارید
منصور نریمان؛ نوازنده پیشکسوت عود مدتی‌ست که بر اثر یک عارضه ریوی در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شده است.
منصور نریمان؛ نوازنده پیشکسوت عود و استاد بربت پس از ابتلا به یک عارضه ریوی در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان بهمن بستری و ممنوع‌الملاقات شد. او همچنان از نظر تنفسی دچار مشکل است و با دستگاه نفس می‌کشد.
این استاد پیشکسوت که پیش از این بیماری، چندان مورد توجه مسئولان قرار نمی‌گرفت و حتی میان مردم هم صحبتی از او به میان نمی‌آمد؛ این روزها بیش از پیش در کانون توجهات قرار گرفته و طبق سنت رایج میان مدیران؛ علی مرادخانی ( معاون هنری ارشاد) و سیدعباسی عظیمی (رییس هیئت امنای موسسه‌ی هنرمندان پیشکسوت) تاکنون به عیادت او رفته‌اند.
در ادامه یادداشت شهرام غلامی (نوازنده عود) درباره منصور نریمان و اهمیت این هنرمند در تاریخ موسیقی ایران را می‌خوانید:
منصور نریمان یگانه استاد بربت است که در بحبوحه‌ی سال‌هایی که این ساز به دست فراموشی سپرده شده بود، دلسوزانه، خالصانه و مصّرانه تلاش نمود تا این ساز را احیا کرده و آن را به‌صورت آکادمیک آموزش دهد و به نوعی میراث‌دار این ساز کهن ایرانی باشد.
به یاد دارم زمانی که در آلبوم‌های "طلوع کویر" و "هلهله" از استادم، منصور نریمان یاد و قدردانی کردم یکی از شاگردانم تکرار قدردانی من را سرسختانه مورد نقد قرار داد. او نمی‌دانست منصور نریمان کیست و اگر نبود شاید امروز عود سرنوشت دیگری داشت.
منصور نریمان به راستی پدر عود ایران است، چراکه او پیشرو بوده....وی پدر عود ایران است، چراکه سعی در احیای آن کرد و اولین کتاب آموزشی برای عود را تالیف نمود. کتابی که تاکنون کسی درصدد تالیف مرجعی این چنین، تلاشی نکرده است. منصور نریمان پدر عود ایران است چراکه شاگردان زیادی با تفکر و سلیقه‌های متفاوت تربیت کرده و به آن‌ها نیز یاد داده که پیشرو باشند. مهم این نیست که به‌طور مثال اولین معمار ایران چه بناهایی با چه کیفیت و سلیقه‌ای از خود به جای گذاشته، مهم این است که او در این راه پیشرو بوده و در واقع دلیل ادامه حیات آن اصل.
استاد منصور نریمان پدرانه و با ممارست در راه احیای این ساز قدم برداشت و آن را برای وارثان حقیقی آن به نیکی برجای گذاشت؛ ممارستی که رؤسای هنرستان موسیقی در دهه‌های چهل و پنجاه را متقاعد کرد که عود را به‌عنوان ساز اول بپذیرند و به سبب آن اکنون تعداد نوازندگان و علاقه‌مندان این ساز رو به افزایش و تکنیک این ساز رو به پیشرفت گذاشته است. چه شایسته و نیک است که از ایشان و اساتیدی این چنین در زمان حیاتشان یاد کنیم و آنان را چنان که شایسته است؛ بزرگ بداریم.