در جست‌وجوی «عمران» با دست‌هایی خالی از امید
روز یکشنبه با تعیین‌تکلیف اکثر کمیسیون‌های تخصصی، مجلس دهم رسماً کار خود را آغاز کرد و در این میان، شاید بتوان آن‌چه در جریان انتخابات کمیسیون عمران انجام گرفت را به‌عنوان مشتی از خروار دریافت.
به گزارش خبرنگار پارلمانی ایلنا، انتخابات کمیسیون‌های تخصصی اجلاسیه نخست مجلس دهم، پُر بود از شک‌ها و شبهه‌ها و شائبه‌ها، که نه در شان متخصصان بهارستانی‌ها به‌عنوان وکلای ملت بود؛ و نه در مرتبه بهارستان، به‌مثابه عصاره فضائل ملت!
فارغ از فشار بر نمایندگانِ تازه‌وارد برای خروج از فلان کمیسیون و ورود به آن یکی و لابی‌های سیاسیِ توام با فرصت‌طلبی که این روزها، شاهد یکی از آن بی‌نظیرترین و خاص‌ترین‌هایش در راهروهای خانه ملت هستیم، رای‌گیری‌های درون‌پارلمانی این دوره مجلس، یک ویژگی مهم دیگر هم داشت: دست‌هایی که از بیرون مجلس، مهره‌ها را بنابه آن‌چه "مصلحت" نامیده شد، مدیریت کردند.
توصیه‌های فرامجلسی و موج‌سواری‌های مجلس
فارغ از توصیه‌هایی که درخصوص حضور فلان اقلیت مذهبی در بهمان کرسی هیات‌رئیسه یا نشستن بهمان نماینده اقلیت قومی روی فلان کرسی یک کمیسیون تخصصی به نمایندگان شد و حداقل یکی از نمایندگان صحت آن‌را تایید کرد، دامن زدن برخی از نمایندگان به این توصیه‌ها و مهمتر از آن، شایعه‌سازی گروهی از نمایندگان علیه رقبا و موج‌سورای روی آن، منجر به بروز مسائلی شد که به راستی در شان مجلس شورای اسلامی نبود!
ناامیدی نماینده جوان
به گزارش ایلنا، همان‌طور که «عبدالکریم حسین‌زاده» که در زمان انتخابات هیات‌رئیسه، از سوی «فراکسیون امید» به‌عنوان یکی از دبیران مطرح شد و در رای‌گیری موقت، موفق به کسب ۱۳۷ رای از صحن علنی مجلس شد و جایگاه خود را به‌عنوان یکی از بالانشینان مجلس دهم تثبت‌یافته می‌دید، تنها دو روز بعد در انتخابات هیات‌رئیسه دائم به دلائلی که تابش از آن پرده برداشت، ناگهان با افت رایی نزدیک به ۳۰ رای روبرو شد و ازحضور در هیات‌رئیسه دائم به‌عنوان دبیر بازماند، در انتخابات هیات‌رئیسه کمیسیون عمران نیز با مشکلی مشابه روبرو شد که بر این اساس، درحالی که تا ساعات پایانی به‌عنوان مهمترین گزینه ریاست این کمیسیون مطرح بود، ناگهان شایعه‌هایی این بار در میان اعضای کمیسیون عمران دست به دست شد و کار به‌جایی رسید که در نهایت این نماینده، از شرکت در رقابت خودداری کرد.
حضور همه مدعیان به‌جز شانس نخست
درپی انصراف حسین‌زاده از نامزدی برای ریاست کمیسیون عمران، گزینه‌هایی چون «محمدرضا رضایی‌کوچی» از جهرم و «سیدکمال‌الدین شهریاری» از دشتی و تنگستان، به‌عنوان مهمترین گزینه‌های اصولگرا و «محمد دامادی» ظاهراً اصلاح‌طلب از ساری، «ابرمجید کیانپور» نماینده مستقل ازنا و درود و البته «سیدحسین اسماعیلی» دیگر عضو «لیست امید» از شهرستان اقلید استان فارس، امکان عرضه اندام یافته و سعی داشتند با بهره‌گیری از این فرصت منحصر به فردی که در غیاب حسین‌زاده به دست آمد، خود را به کرسی ریاست کمیسیون «عمران» برسانند؛ با این حال باوجود این‌که حسین‌زاده نامزد نشد، تنها کسی که پیش از آغاز رای‌گیری، برنامه داشت و حتی گزارشی در آسیب‌شناسی کمیسیون در چهارسال اخیر ارائه کرد، همین نماینده جوان بود.
درنهایت سرنوشتِ عبدالکریم همان بود که شنیده‌ها حکایت می‌کردند: حسین‌زاده رئیس نشد و به‌جای او محمدرضا رضایی‌کوچی اصولگرا به ریاست کمیسیون عمران رسید. اما فرق او با بعضی از دیگر ناامیدهای یکشنبه «لیست امید» این بود که پیش از آغاز رقابت کنار کشید و بعد از قرائت گزارشی در آسیب‌شناسی کمیسیون عمران در مجلس نهم، رسماً اعلام کرد: "به دلیل برخی بی‌اخلاقی‌ها، برای هیچ‌کدام از سمت‌های هیات‌رئیسه کاندیدا نمی‌شوم."
در این میان، فاصله اندک آرای رضایی و دامادی که به ترتیب ۱۰ و ۸ رای آوردند و مهمتر از آن، حضور اصلاح‌طلبان و نمایندگان مستقل در دیگر پست‌های هیات‌رئیسه این کمیسیون، تا حدودی تلخی این شکست را از میان برد اما شایعه‌پراکنی علیه حسین‌زاده و بیان این‌که ریاست او به صلاح نیست، شکست بزرگتری برای «مجلس امید» بود.
خرید مصالح و فروش منافع
درحالی که عدم حضور حسین‌زاده در راس کمیسیون عمران، می‌تواند آسیب‌هایی به‌همراه داشته باشد اما بی‌شک مهمتر از آن، هدر رفتن هزینه‌هایی است که سال‌ها برای به ثمر نشستن چنین رویش‌هایی انجام گرفته و آن‌چه درجریان انتخاب رئیس کمیسیون عمران (و البته دبیران هیات‌رئیسه مجلس) اتفاق افتاد، حکایت از واقعیتی تلخ داشت و این سوال را ایجاد کرد که تا چه زمان می‌توان هزینه از دست دادن این منفعت‌ها را از جیب مصحلت‌ها پرداخت؟! و مهمتر آن‌که این مصلحت‌ها دقیقاً به صلاح چه کسی است؟!