کودکی از جنس نیاز در انتظار پیوند کلیه

پسرکی روستایی با لپ های قرمز در حالی که سرش را پایین انداخته، بر روی صندلی نشسته است! حوصله کسی را ندارد و با مادرش تندی می کند!
مادرش می گوید: از آمپول هراس دارد و می داند که قرار است او را به بیمارستان ببرم!

جثه پسرک با آن که ۹ سال دارد اما ۵ ساله نشان می دهد!
پزشکان می گویند؛ به خاطر عدم رشد جسمی او باید زودتر از این ها پیوند کلیه می شد!

به گزارش خبرنگار ایلنا از زنجان، پسرک در ۵ سالگی به دلیل ورم بدنش مجبور به بستری شدن در زنجان، ماهنشان و تهران شده و هنوز کابوس بیمارستان و سوزن ها از ذهن او پاک نشده است.

او هر وقت که می آید گالش هایش را در خانه جا می گذارد و با پای برهنه در کنار بخاری داغ می ایستد و جواب هیچ کسی را نمی دهد ولی همه او را دوست دارند و سربه سرش می گذارند.

آن صبح سرد زمستانی که از آزمایشگاه با مادرش آمد، گرسنه بود! با کمی نان و پنیر سرش را گرم کردیم و او جسورانه به کسی اجازه نمی داد که لقمه را در دهانش بگذارند حتی مادرش و دلش می خواست مستقل بودن خود را بر همگان تثبیت کند.

مرتضی نمی داند در جدال با مرگ، دست و پنجه نرم می کند و تنها با دارو زنده است و به گفته پزشکان اگر به همین زودی پیوند کلیه نشود او نیز به جمع بیماران دیالیزی می پیوندد.

دیالیز دردی است همراه همیشگی بیماران کلیوی! دردی که درمانش پیوند کلیه است! حتی اگر پیوند نیز شود باید روزانه قرص و دارو مصرف کند تا مبادا کلیه پیوندی پس زند و دوباره کار دست بیمار دهد!

مادر مرتضی تنها به پیوند کلیه او می اندیشد و دلش به دیالیز پسرش رضا نمی دهد و طاقت زجرکشیدن های او با سوزن‌های دیالیز را ندارد. او نیز خسته از رفت و آمدهای یک روز در میان از روستای دوردست شهرستان ماهنشان به بیمارستان مرکز زنجان است.

درد بیماری از یک سو و نداری خانواده مرتضی از سوی دیگر حلقه درمان سریع مرتضی را تنگ تر کرده است و این پسرک در محاصره مرگ قرار دارد!

از منبع درآمد خانواده مرتضی همانا که پدرش کارگر فصلی است و درآمدش کفاف خرج ۵ نانخور را نمی دهد.

آنها فقط به یاری مردم خیّر امیدوارند وگرنه اندوخته ای برای درمان مرتضی ندارند.

حالا این گوی و این میدان تا انسانی از جنس نیکوکاری دست بیمار نیازمندی را بگیرد و با تامین هزینه ۲۰ میلیون تومانی پیوند کلیه، مرتضی را از آغوش مرگ نجات دهد و او را در زنجیره ششصدمین پیوند کلیه قرار دهد،! باشد که قدرشناس لحظات خوب زندگى باشیم و کام تلخ همنوعانمان بیمار و نیازمند را به عنایتی شیرین سازیم!