پیام دهکردی در گفتگو با ایلنا:
تشکیل ستاد بحران تئاتر نیاز جدی است / شعار حمایت از جریان‌های خصوصی مردود شد
وقتی فضای حاکم بر امروز، هشت سال ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد و قبل‌تر از آن در دوران مهندس کاظمی را بررسی می‌کنم به این نتیجه می‌رسم آنچه امروز رخ می‌دهد محصول یک فرآیند درازمدت است.
پیام دهکردی ضمن تشریح دلایل چشم‌پوشی از انتشار فرخوان و برگزاری جشنواره تئاتر امید گفت: برگزاری جشنواره کودک و نوجوان همدان نشان داد ما جز کمبودهای مالی با مشکلات مدیریتی و عدم برنامه‌ریزی جدی مواجه هستیم و البته از مقداری تنبلی رنج می‌بریم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، بنیان‌گذار جشنواره تئاتر امید با اعلام این خبر که فرخوان برگزاری جشنواره تئاتر امید امسال منتشر نمی‌شود؛ درباره دلایل این تصمیم اظهار کرد: پارسال و دوره‌های قبل برگزاری جشنواره امید می‌توانستیم با پس‌اندازها و جور کردن پول‌های اندک از اینطرف و آنطرف جشنواره را با لطف و خواهش و تمنا برگزار کنیم. دوره اول، دوم یا سوم کمک‌های ناچیزی اتفاق می‌افتاد و سال قبل هم آقای مرادخانی نسبت به برگزاری جشنواره توجه داشتند.
او ادامه داد: من از این حسن توجه خوشحال بودم که مدیری در رده معاون امور هنری پیگیر برگزاری یک جریان خصوصی است و تقدیر خودم را اعلام کردم. آن زمان اینطور اظهار شد که دولت جدید حمایت از بخش خصوصی را در دستور کار دارد.
این هنرمند به رقم بودجه وعده داده شده اشاره کرد و افزود: قرار بر این شد معاونت امور هنری ۵۰ میلیون تومان برای برگزاری جشنواره اختصاص دهد که واقعا برای برگزاری یک رویداد سراسری در این سطح رقمی نیست. اما در نهایت آخر اسفند ماه و بعداز برگزاری جشنواره مبلغ ۲۰ میلیون تومان پرداخت شد و تا این لحظه هیچ پرداخت دیگری وجود نداشته است. قابل ذکر است که من به هر حال جشنواره را برگزار کردم و همچنان هم بدهکار هستم.
دهکردی با بیان اینکه امسال امکان برگزاری جشنواره وجود ندارد؛ گفت: امیدوارم این اتفاق برای مسئولان پیام داشته باشد و گوشزدی به خانواده تئاتر باشد که تنها جشنواره خصوصی که قرار است از نضج گرفتن جریانی فرهنگی حمایت کند و بر آینده تئاتر کشور اثر بگذارد؛ بعداز ۵ دوره برگزاری چراغش خاموش شود.
موسس جشنواره تئاتر امید تصریح کرد: ما عملا به مرحله‌ای رسیدیم که امکان انتشار فراخوان وجود ندارد و احتمال می‌دهم این برگزار نشدن با فترت همراه باشد. اما از آنجا که با اعتراض نسل جوان مواجه شدم احساس کردم باید اتفاقی بیفتد که نور امید در دل این جوانان خاموش نشود.
او ادامه داد: در نهایت فکر کردم جشنواره کارگاهی است و بر همین اساس با جمعی از هنرجویان قدیم و جدید پرفورمنس باعنوان «زمستان خوانی» آماده اجرا می‌کنم که ۱۶ اسفند طی دو نوبت در تماشاخانه باران روی صحنه خواهد رفت.
دهکردی درباره این اجرا توضیح داد و گفت: در آماده‌سازی این پرفورمنس کاملا براساس فضای کارگاهی پیش رفتیم و از ایده‌ها و دغدغه‌های نسل جوان بهره بردیم. من هم به عنوان کوچکترین عضو جمع کوشش کردم همراه باشم و هدفم این بود که یاد جشنواره زنده بماند و امیدوارم مسئولان هم برخلاف آنچه می‌گویند عمل نکنند.
این هنرمند با یادآدوری یک نکته به مدیران اظهار کرد: مسئولان اگر می‌گویند جریان‌های خصوصی مهم هستند باید حمایت کنند.
این مدرس بازیگری ادامه داد: بعد از برگزاری جشنواره کودک و نوجوان همدان اطلاعات من کامل شد و دیدم با چه مسائلی مواجه هستیم. البته می‌دانم مدیران با مضیقه‌هایی دست و پنجه نرم می‌کنند اما امیدوارم این رفتار پیامی داشته باشد که جریان‌های تئاتری هوشیارانه‌تر پیش بروند.
او افزود: من هیچ مالکیتی نسبت به جشنواره امید ندارم و عملکرد گذشته‌ام کاملا نشان دهنده چنین رویکردی است. آرزو دارم این رویداد در آینده به دست اهلش پیش برود و امیدوارم سال ۹۴ امکان انتشار فراخوان وجود داشته باشد.
دهکردی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه در یک نگاه واقع‌بینانه با توجه به وضعیت بودجه هنرهای نمایشی کشور، کاهش درآمدهای نفتی و برآیند یک سال گذشته آیا نسبت به انتشار فراخوان در سال ۹۴ امیدوار است یا خیر؛ گفت: در یک کلام اگر بخواهم با صراحت صحبت کنم و واقع‌بین باشم به هیچ وجه امیدی نیست. حال فرهنگ ما بسیار وخیم است و با فرهنگ بیمار و بعد حال مواجه هستیم که وضعیت تئاتر هم در این میان از همه بدتر است.
بازیگر نمایش «مرد بالشی» با بیان اینکه همه باید دست به دعا شویم شاید خداوند به فریاد این فرهنگ برسد؛ گفت: شاید این سوال پیش بیاید که اگر امیدی نیست پس چرا پیام دهکردی قصد دارد نمایش به صحنه ببرد و از سال آینده حرف می‌زند. پاسخ روشن است ما موظف و مکلف به امید هستیم چون غیر از این بی‌تردید خواهیم مرد.
بنیان‌گذار چشنواره امید وضعیت کنونی تئاتر کشور را تنها ناشی از کمبود بودجه ندانست و گفت: بحثمالی و بودجه‌ای بخش کوچکی از مسائل تئاتر کشور است اما متاسفانه شاهد هستیم تا اتفاقی می‌افتد مسئولان هر کاستی، ناتوانی و خسارت یا هر کج‌روی را زیر چتر پول نداریم؛ معنا می‌کنند.
این هنرمند ادامه داد: واقعیت این است که تجربه من به ویژه بعد از برگزاری جشنواره کودک و نوجوان همدان نشان داد ما جز کمبودهای مالی با مشکلات مدیریتی و عدم برنامه‌ریزی جدی مواجه هستیم و البته از مقداری تنبلی رنج می‌بریم.
دهکردی در اظهاراتی که بیشتر خطاب به مسئولان به نظر می‌رسید؛ تصریح کرد: ما اگر قائلیم فرزند زمانه خود هستیم باید در حوزه اداری و مدیریتی طور دیگری عمل کنیم. نمی‌توانیم زیر چتر اقتصاد مقاومتی پیش برویم و انتظار داشته باشیم استانداردها رعایت شود اما معتقدم باید ایده‌های خلاقانه را به کار ببریم. مثلا می‌توانیم سالن اجرا یا ساختمانی برای امور اداری در اختیار جریان‌های خصوصی بگذاریم یا می‌توانیم آشنایان و توانمندان اقتصادی که می‌شناسیم را به حمایت از رویدادهای هنری دعوت کنیم.
رئیس جشنواره تئاتر امید با تاکید بر اینکه معتقدم وضعیت فرهنگ در سیاره ایران رها شده است؛ گفت: نوک پیکان صحبت‌های من به سوی دولت و معاونت امور هنری یا اشخاص نیست بلکه همه ما در به وجود آمدن چنین وضعیتی سهم داریم. از من هنرمند تا نماینده مجلس و…
او ادامه داد: وقتی فرهنگ آسیب دید برطرف کردن خسارت‌های ناشی از آن کار یک شب و صد میلیون و ۲۰۰ میلیارد تومان نیست. معضل پول یکی از مسائل است منتها ما نمی‌خواهیم بپذیریم مسائل مالی بخش اندک است و همه ماجرا نیست. این مساله در کنار موارد دیگری که شرح آن در این مجال نمی‌گنجد خروجی‌اش می‌شود تئاتر امروز.
دهکردی به وضعیت تئاتر در سراسر استان‌های کشور اشاره کرد و افزود: تئاتر شهرستان‌ها در این سال‌ها چقدر آسیب دید؟ آیا مشکل همه استان‌ها بودجه است؟ در تمام سفرهایی که شهرستان‌های کوچک و بزرگ داشتم متوجه شدم کوچکترین مساله کاستی‌های بودجه‌ای است.
این هنرمند با ناامیدانه خواندن شرایط تئاتر طی سه دهه گذشته؛ اظهار کرد: وقتی فضای حاکم در اداره کل هنرهای نمایشی، معاونت امور هنری در هشت سال ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد و حتی قبل‌تر از آن در دوران مهندس کاظمی را بررسی می‌کنم به این نتیجه می‌رسم آنچه امروز رخ می‌دهد محصول یک فرآیند درازمدت است.
موسس جشنواره تئاتر امید در پایان پیشنهادی مطرح کرد و گفت: برای برون‌رفت از این وضعیت باید «ستاد بحران تئاتر» تشکیل دهیم که نشان می‌دهد وضعیت تئاتر الان قرمز است. باید هماهنگی میان هنرمندان و مدیران شکل بگیرد به اضافه بازگرداندن اعتمادی که در این سال‌ها مخدوش شده است. اگر این ستاد شکل بگیرد می‌توان امید داشت اوضاع ۲۰ سال دیگر درست شود.
