دو گروه عصبانی از نتیجه انتخابات
می‌توان حق غنی‌سازی را طوری که از حقوق خود نگذریم، تحریم‌ها را کم و سیاست‌های خصمانه را به حداقل کاهش دهیم به دست آورد؛ این طور نیست که چون اصول سیاست خارجی ثابت است نشود کاری کرد؛ این به مهارت، تاکتیک و فن مذاکره دولت‌ها بستگی دارد.
پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری نه تنها تعجب برخی در داخل کشور را برانگیخت، بلکه این پیروزی بهت خارجی را نیز به همراه داشت. مسئولان و سران کشورهای خارجی در حالی که از انتخاب حسن روحانی به عنوان رییس دولت یازدهم شگفت‌زده شده بودند، از این انتخاب مردم استقبال کردند و با سیل پیام‌های تبریک، به منتخب ملت ایران لبخند زدند.
به گزارش ایلنا، روزنامه حمایت در ادامه نوشت: با این حال از فردا دور تازه تحریم‌ها که بخش‌های انرژی، کشتیرانی و کشتی‌سازی جمهوری اسلامی را هدف می‌گیرد، آغاز می‌شود. این در حالی است که حدود یک ماه تا تحلیف روحانی و روی کار آمدن دولت جدید در ایران باقی مانده است و کارشناسان معتقد بودند دست‌کم در این مدت نباید تحریم‌های جدیدی را ضد ایران اعمال کرد. آنچه در ادامه می‌خوانید مشروح گفت‌وگوی «حمایت» با حمیدرضا آصفی، سخنگوی پیشین وزارت امور خارجه درباره تحریم‌های جدید غرب و سیاست خارجی ایران بعد از روی کار آمدن دولت جدید است.
در حالی که انتظار می‌رفت با روی کار آمدن روحانی آمریکا با توجه به درخواست برخی از دیپلمات‌هایش اعمال تحریم‌های جدید ضد ایران را تا شروع دولت یازدهم عقب بیندازد، قرار است دوشنبه تحریم‌های جدید که بخش انرژی را هدف قرا می‌دهد آغاز شود؛ این موضوع را چطور ارزیابی می‌کنید؟
از انتخابات ریاست‌جمهوری ایران دو گروه بسیار ناراحت شدند و نتوانستند عصبانیت خود را پنهان کنند؛ یکی رژیم صهیونیستی و دیگری تندروهای آمریکا. طبیعی است که آنان از مشارکت 70 درصدی مردم بسیار ناراحت شوند چون برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری کرده بودند مشارکت به زیر 50 درصد برسد؛ بنابراین این مشارکت گسترده برای آنان غیرقابل تصور و ناراحت کننده بود و طبیعی است از این به بعد سنگ‌اندازی کنند.
درباره تصمیم آمریکا برای اعمال تحریم‌های جدید نیز باید به این نکته اشاره کرد که سیاست خارجی آمریکا یک سیاست چند لایه است؛ یعنی سیاست خارجی آمریکا هم از وزارت خارجه، هم رییس‌جمهوری، هم شورای امنیت ملی، هم کنگره و مهم‌تر از همه از لابی صهیونیسم تأثیرپذیر است.
حال با توجه با استقبال و اظهار امیدواری غرب و دولت آمریکا از روی کار آمدن آقای روحانی به نظر می‌رسد اعمال تحریم‌های جدید می‌تواند یک سنگ محک برای دولت آمریکا و شخص اوباما باشد که می‌خواهد روش قبلی را ادامه دهد یا آن که قصد دارد تغییر و روش قبلی را اصلاح کند.
با این حال با توجه به چند لایه بودن سیاست خارجی آمریکا و اسرائیل‌محور بودن سیاست خارجی آنان نباید دچار خوش‌بینی مفرط شویم که همه چیز حل خواهد شد. همان طور که رهبری فرمودند موضوع هسته‌ای خیلی زودتر از اینها می‌توانست حل شود اگر آمریکایی‌ها بهانه‌جویی نمی‌کردند و صداقت به خرج می‌دانند؛ تاکنون ما قرینه‌ای از آمریکا دریافت نکرده‌ایم که نشان دهد آنان می‌خواهند صادق باشند؛ اعمال تحریم‌های جدید ضد ایران نیز حاکی از بی‌صداقتی آنان است.
همان طور که شما تاکید کردید با روی کار آمدن آقای روحانی غربی‌ها و آمریکا از این انتخاب مردم استقبال کردند؛ حال شما این استقبال و اظهار امیدواری غرب درباره سیاست خارجی آینده ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
غربی‌ها از سیاست‌های خصمانه خود در گذشته سودی نبرده بودند و درصدد آن بودند که به صورت آبرومندانه این روش را تغییر دهند که با برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران و روی کار آمدن آقای روحانی بهانه خوبی به دست آوردند که در سیاست خارجی خود چرخش ایجاد کنند. یک فرض دیگر این است که غربی‌ها با آقای روحانی آشنا بودند و روش و منش ایشان را می‌شناختند. به هر حال آقای روحانی دبیر شورای عالی امنیت ملی بوده و دیپلمات برجسته‌ای است، راه و روش و فوت و فن مذاکره را می‌شناسد و مهم‌تر از همه شعار اعتدال سر داده است؛ با توجه به این نکات غربی‌ها نیز از انتخاب آقای روحانی که منجر به تعدیل سیاست خارجی ایران خواهد شد، خوشحال شدند.
از آنجا که تحریم‌هایی که از سوی غربی‌ها ضد کشور اعمال می‌شود به دلیل سیاست‌های هسته‌ای است، آیا با وجود ثابت بودن اصول سیاست خارجی ایران دولت آقای روحانی می‌تواند اقدام جدی در زمینه پرونده هسته‌ای انجام دهد که منجر به رفع یا حداقل کاهش تحریم‌ها شود؟
اگر قرار باشد سیاست‌های کلان کشور که به صورت اجماعی است، تغییر کند باید به صورت اجماعی تغییر کند؛ یعنی این طور نیست که سیاست‌های کلان یک کشور هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی تغییر نکند؛ اگر منافع ملی ایجاب کند سیاست‌های کلان نیز تغییر خواهد کرد؛ اما این تغییر باید به صورت اجماعی و با تأیید و صلاح‌دید رهبر انقلاب باشد؛ کما اینکه امام(ره) درباره جنگ مصلحت دیدند و سیاست نظام درباره آن تغییر کرد. بنابراین این موضوع از شئون رهبری است و دولت‌ها تأثیر 100 درصدی ندارند؛ با این حال نقش دولت‌ها صفر هم نیست؛ دولت‌ها در روش مذاکره و رویکرد با هم تفاوت دارند و همین تفاوت می‌تواند در نحوه تعامل با کشورها و حل معضلات خارجی مؤثر باشد. مثلاً درباره موضوع غنی‌سازی که مورد مناقشه با غرب است صرف‌نظر از این که غنی‌سازی حق جمهوری اسلامی است اما اینکه چگونه این حق را بدون عقب‌نشینی مطالبه و آن را تثبیت کنیم جای بحث دارد. می‌توان حق غنی‌سازی را طوری که از حقوق خود نگذریم، تحریم‌ها را کم و سیاست‌های خصمانه را به حداقل کاهش دهیم به دست آورد؛ این طور نیست که چون اصول سیاست خارجی ثابت است نشود کاری کرد؛ این به مهارت، تاکتیک و فن مذاکره دولت‌ها بستگی دارد.
