نمایشی که همچنان ادامه دارد؛
تکرار قهرمان‌سازی از تیمی شکست‌خورده / نباید سناریوی جام‌جهانی بازسازی شود!
دنیای فوتبال به کارلوس کی‌روش ختم نشده و بدون شک با کمی تأمل در نتایجی که از بدو ورود این مربی پرتغالی کسب شده، می‌توان به بررسی دقیق‌تر و موشکافانه‌تری پرداخت
خیمه‌شب بازی از علایق ما ایرانی‌ها است و از دیر باز به آن عشق می‌ورزیدیم و امروز هم به این نمایش‌ها علاقه خاصی نشان می‌دهیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، حکایت امروز ما حکایت تیم ملی فوتبال ایران است که در ماه‌های اخیر ۲ رویداد بزرگ را با ناکامی‌مطلق پشت سر گذاشته، اما عده‌ای مسائل را به گونه‌ای منعکس کرده‌اند که انگار ما قهرمان جام‌جهانی و جام ملت‌های آسیا شده‌ایم.
واقعیت اینکه ما در جام‌جهانی نمایش ضعیفی داشتیم. در بازی اول مقابل نیجریه از سوی افراد حاضر در استادیوم هو شدیم و یک بازی بی‌روح و کسل‌کننده را به نمایش گذاشتیم و حتی بازی حریف را هم خراب کردیم تا تماشاگران اعتراض خود را نسبت به عملکرد تیم ملی ایران را نشان دهند. ما یکی از بدترین بازی‌های جام بیستم را در برزیل به نمایش گذاشتیم و بدتر اینکه به ان افتخار کردیم!
در مقابل آرژانتین ۹۰ دقیقه دفاع‌مطلق کردیم و در نهایت باختیم و در بازی با بوسنی هم هیچ حرفی برای گفتن نداشتیم و شکست سنگینی را متحمل شدیم تا با یک امتیاز به خانه برگردیم، اما عده‌ای که انگار منافع‌شان به خطر افتاده بود یا شاید منافع آنها در حفظ کی‌روش بود، به گونه‌ای جوی را درست کردند که از تیم ملی استقبال گسترده‌ای شد که حتی وزیر ورزش هم به استقبال کی‌روش و شاگردانش رفت؛ انگار که شاهکاری رخ داده بود و موفقیتی کسب کرده بودیم یا حماسه‌ای را رقم زده بودیم!
حالا هم همان حکایت است. تیم ملی در جام ملت‌های آسیا حذف شده و حتی به جمع ۴ تیم برتر مسابقات نرسیده، اما باز هم عده‌ای از دوستان بازی جدید به راه انداختند و از ملی‌پوشان به عنوان قهرمان یا بهتر است بگوییم قهرمانان‌واقعی جام یاد می‌کنند و تیم کی‌روش را مورد ستایش قرار می‌دهند؛ اما کدام قهرمان؟ کدام افتخار؟
واقعیت اینکه تیم ملی با هدایت کی‌روش در مرحله گروهی نمایشی دل‌انگیزی نداشت. هر چند ما بحرین، قطر و امارات را شکست دادیم، اما فقط نتیجه گرفتیم و فوتبال را باختیم. ما در مقابل این ۳ تیم با تاکتیکی دفاعی و استفاده از ضد حمله‌ها مقابل رقبای عربی ظاهر شدیم، یعنی همان کاری که در جام جهانی هم انجام داده بودیم.
به نظر شما سزاوار است که تیم ایران مقابل نیجریه و آرژانتین و قطر و بحرین و امارات با یک سیستم و شیوه بازی کند؟ آیا فوتبال تیم کی‌روش دلچسب و تماشاگرپسند بود و از چنین نمایشی لذت بردیم؟ مقابل عراق هم وقتی تیم ما نمایش نسبتا خوبی داشت که دیگر چیزی برای از دست دادن نداشتیم و مجبور بودیم حمله کنیم و گل بزنیم و همان فوتبال‌ایرانی را ارائه کردیم که در گذشته هم داشتیم. این اتفاق هیچ ارتباطی با کی‌روش نداشت، چراکه مرد پرتغالی تمرکزش روی دعوا با داور بود و کمتر به تیمش فکر می‌کرد.
امروز تیم ملی با نمایش ضعیف‌تر از جام ملت‌های آسیا حذف شده و کی‌روش نتوانست به وعده‌هایش عمل کند. ما حتی به جمع ۴ تیم نهایی مسابقات هم نرسیدیم و حسرت قهرمانی در آسیا برای ما ۴ سال دیگر ادامه خواهد داشت. واقعیت همین است که دیدیم، اما نمی‌دانیم چرا برخی از دوستان دنبال به راه انداختن خیمه‌شب بازی‌های گذشته‌اند تا از تیمی شکست‌خورده و ناکام قهرمان بسازند؟ آیا ماندن کی‌روش در این شرایط که با برخی از مربیان ایرانی حاضر در لیگ چهاردهم هم سر جنگ و جدال گذاشته به صلاح است؟
ماندن یک مربی به هر قیمتی، جز بر هم زدن ساختار فوتبال یک کشور دستاورد دیگری نخواهد داشت. دنیای فوتبال به کارلوس کی‌روش ختم نشده و بدون شک با کمی تأمل در نتایجی که از بدو ورود این مربی پرتغالی کسب شده، می‌توان به بررسی دقیق‌تر و موشکافانه‌تری پرداخت و بهترین تصمیم را اتخاذ کرد. تصمیمی که می‌تواند سرنوشت ایران را در جام‌جهانی روسیه دست‌خوش تغییرات بزرگی قرار دهد، البته اگر همچنان فقط به دنبال صعود به جام‌جهانی و انجام ۳ بازی مقدماتی و برگشتن به خانه نباشیم…
