شیوا ارسطویی:
نوشتن، زیر بی‌رحم‌ترین زاویه ساطور
عده‌ای به تعالی و رشد ادبیات معاصر علاقه‌مندند اما عده دیگری تحمل حضور برخی مولفان معاصر را حتی در فضاهای فرهنگی خصوصی ندارند چه برسد به نهادی مثل رادیو و تلویزیون.
شیوا ارسطویی از کار روی اصلاحیه‌ی رمان «کوژ» خبر داد و امیدوار است با پیگیری‌هایی که صورت می‌گیرد؛ بتواند روند گرفتن مجوز رمان «من و سیمین و مصطفی» را به جریان بیندازد.
این نویسنده در گفتگو با خبرنگار ایلنا؛ اظهار داشت: مجموعه داستان «زنی شبیه به من» و رمان «بوسه‌ای در بوداپست» همچنان در جریان است. امیدوارم برای این دو اثر با وزارت ارشاد به یک تعامل برسیم.
به گفته این نویسنده؛ رمان «بوسه‌ای در بوداپست» ۶سال است که در وزارت ارشاد مانده.
ارسطویی افزود: امیدوارم این رمان بدون هیچ حاشیه‌ای مجوز بگیرد و به دست خواننده برسد. تلاش همه ما این است که ظرفیت اندیشه دوستانمان را در این وزارتخانه با ظرفیت اندیشه‌ای که در آثارمان وجود دارد؛ هماهنگ کنیم.
این نویسنده در بررسی ممیزی‌های سلیقه‌ای گفت: به اعتقاد من در ممیزی چیزی به اسم سلیقه مطرح نیست. کارکرد هر جمله و به وسیله هر نویسنده؛ تأثیری متفاوت باقی می‌گذارد. یک کلمه را در جمله‌ای حساسیت برانگیز اعلام می‌کنند و دستور به حذف به آن صادر می‌کنند ولی همین کلمه را در جمله‌ای دیگر حساسیت‌برانگیز نمی‌بینند و به سادگی از کنار آن می‌گذرند.
او ادامه داد: به نظر می‌رسد با رفتاری هوشمندانه‌تر از آنچه بتوان به آن عنوان سلیقه داد روبه‌رو هستیم. یک کلمه را از یک قسمت رمان برمی‌دارند ولی همان کلمه را در جمله‌ای دیگر دست نخورده باقی می‌گذارند.
ارسطویی در پاسخ به این سوال که چرا ادبیات ما از ادبیات جهانی جا مانده؛ گفت: تا زمانی که زیر بی‌رحم‌ترین زاویه ساطور می‌نویسیم، نمی‌توان هیچ نظر مشخص و معینی در این باره داد.
این نویسنده با بیان اینکه باید فضاهای بازتری به وجود بیاید، گفت: امیدواریم وزارت ارشاد در رویکردهای جدید، به آثاری که نوشته می‌شوند و برای پذیرش اندیشه‌های جدیدتر، ظرفیت بیشتری از خود نشان بدهد و به این ترتیب قدرت سیستمی را که بر آن مشغول ممیزی است، زیر سوال نبرد.
ارسطویی در پاسخ به این سوال که چرا تبلیغات کتاب، در رادیو، تلویزیون و مطبوعات خیلی کم است، اظهار داشت: عده‌ای به تعالی و رشد ادبیات معاصر علاقه‌مند هستند، اما عده دیگری هم هستند که تحمل حضور برخی مولفان معاصر را حتی در فضاهای فرهنگی خصوصی هم ندارند چه برسد به نهادی مثل رادیو و تلویزیون.
