روایتی از امرار معاشِ ماهیگیران مجاز و ماهیگیران غیرمجاز؛
باید شکم‌های گرسنه را سیر کنیم/نمی‌توانیم منتظر اجرای برنامه‌های شیلات بمانیم
یک ماهیگیر بوشهری می‌گوید: به دلیل محدود بودن منابع دریایی به او و خیلی دیگر از ماهیگیران اجازه صید داده نمی‌شود اما به دلیل نبود شغل دیگری آنها ناچارند با ادامه همین حرفه آبا و اجدادی، شکم خانواده‌های خود را پُرکنند.
به گزارش خبرنگار ایلنا، ماهیگیران ایرانی که در آب‌های خلیج فارس حضور دارند را می‌توان به دو گروه صیادان مجاز و صیادان غیرمجاز تقسیم کرد، اگرچه حرفه هر دو یکی است اما ماهیگیران مجاز همیشه همکاران غیرمجاز خود را سرزنش می‌کنند و در مقابل این گروه از صیادان می‌گویند: اگرچه ماهیگیری حرفه آبا و اجدای آنها محسوب می‌شود اما اکنون از روی ناچاری به این حرفه مشغولند.
«عدنان» یکی از ماهیگیران جنوب کشور است که به گفته خودش هنوز نتوانسته مجوز صید را دریافت کند در نتیجه به اجبار دور از چشم ماموران ماهیگیری می‌کند. او می‌گوید: «به دلیل اینکه می‌گویند ذخایر آبی رو به اتمام است به همه ماهیگیران مجوز صید نمی‌دهند و از طرفی برای بیشترمان غیر از صیادی راه دیگری برای تامین معاش نیست.»
او که اهل بوشهر است ادامه می دهد: «به همین دلیل من و امثال من از صید محروم شده‌ایم اما کسی نیست تا به ما بگوید در چنین شرایطی برای گذران زندگی خود چه کار کنیم؟»
به گفته عدنان نزدیک به دو سال است که به آنها وعده داشتن شغل داده شده که هنوز محقق نشده است: «از دو سال پیش، ادراه شیلات قول‌هایی داده است که با تخصیص ۸۰ درصد از هزینه‌های صنایع مرتبط با شیلات برای ما ایجاد اشتغال کند اما هیچ خبری از سوی آنها به ما نرسیده است و ما نیز مجبوریم برای گرسنه نماندن به دریا بزنیم و میگو و ماهی صید کنیم».
این ماهیگیر بوشهری اضافه می‌کند: «در لنجی که ما روی آن کار می‌کنیم ۵ تا ۱۰ نفر نان آور فعالیت می‌کنند. به کسی کاری نداریم چون شبانه به دریا می‌زنیم و معمولا در مکان‌هایی که کمتر کسی می‌تواند ما را ببیند، صید می‌کنیم. بعد از آن راهی بازار شده و میگوها و ماهی‌هایی را که صید کرده‌ایم؛ به فروش می‌رسانیم».
عدنان در مورد طرح‌های وعده داده شده شیلات می‌گوید: «این طرح‌هایی که شیلات برای ما پی‌ریزی کرده است؛ مناسب به نظر می‌آید ولی مشکل اینجا است که زمان اجرایی شدن آنها مشخص نیست. ظاهرا من صیادی غیرمجاز هستم، اما امثال من زیاد هستند، پس ما نباید به دریا بزنیم؟ تا کی باید با به انتظار عملیاتی شدن طرح‌های شیلات، شکم خانواده‌هایمان را گرسنه نگهداریم؟»
این صیاد بوشهری می‌گوید: «برای من مهم نیست که دریا تا چه وقت ماهی و میگو دارد. زن و بچه من گرسنه‌اند و باید دست پر به خانه بروم. اگر کاری برای انجام دادن داشته باشم هیچ وقت شغل سختی مانند صیادی را انتخاب نمی‌کنم.»
