جایزه جلال ستاری به علیرضا مشایخی اهدا شد

به گزارش ایلنا، در ابتدای این مراسم محمد محرمی به تکنوازی دودوک پرداخت که مورد استقبال حاضرین واقع شد و پس از آن از حمیدرضا اردلان دعوت شد که به سخنرانی بپردازد.

اردلان در ابتدای سخنانش با اشاره به تصاویری که در نگارخانه «زمستان» به نمایش درآمده است، اظهار داشت: این تصاویر که می‌بینید و این جمعی که دور هم جمع شده‌ایم برای این است که یک کتاب یا فصلنامه، یا مکتوبی به نام کتاب «استودیو تهران» در شهر تهران، کشور ایران به چاپ رسیده که قرار است از این به بعد به زندگی و حیات خود ادامه دهد.

وی سپس افزود: ما در کشورمان از طریق مغرب زمین وارد جهان مدرن شدیم؛ جهان مدرن نه از نظر فیزیکال و نه وسایل مدرن، بلکه اندیشه مدرن پس خودمان نتوانستیم اندیشه مدرن را در خودمان پیدا کنیم. دیگران پیدا کردند، ما از آن‌ها یاد گرفتیم. البته از نظر من با یک تفاوت، در مغرب زمین متفکرانی پیدا شدند و فنومن را تشخیص دادند و اینکه فنومن‌ها چیستند. بر اساس آن فنومنولوژی تکوین پیدا کرد و متفکران درباره آن صحبت کردند.

این پژوهشگر در ادامه با اشاره به موضوعیت زمان در اندیشه، زبان و هنر مدرن متفکران آلمانی و در راس این متفکران هایدگر، عنوان کرد: ما در ابتدا به موضوعات توجه نکردیم به افرادی که این موضوعات را بیان کرده بودند توجه کردیم، یعنی خود هایدگر برای ما موضوع قرار گرفت و نه آن چیزی که هایدگر گفت. بعد از آنکه هایدگر و دیگران برای ما موضوع قرار گرفتند ما به آثار آن‌ها توجه بعد از کشف آن آثار نشان دادیم اما به سابقه این کشف توجه نکردیم. سابقه این کشف در کشور ما مطابقت با سابقه این کشف در کشور آن‌ها نداشت. شاید واژه کشف دقیق نباشد بتوان ابداع یا چیز دیگری به آن اطلاق کرد.

اردلان سپس ضمن اشاره به چاپ کتاب استودیو تهران، ادامه داد: این مجموعه نه اینکه رسیده یا می‌رسد یا خواهد رسید به آن مرتبه اما هدف این است که موضوعاتی طرح مسئله شوند و این موضوعات، موضوعاتی نیست که الزاما تقلید از مغرب زمین باشد.

معاون فرهنگی هنری خانه هنرمندان ایران درباره اهدای جایزه «جلال ستاری»، گفت: در اینجا بزرگانی هستند و در راس آن‌ها، استاد علیرضا مشایخی حضور دارند که جزء معدود هنرمندان و موسیقیدانان و متفکران کشور هستند که با جرات، جسارت و شهامت کار کردند و از آثار موسیقیدانان مغرب زمین تقلید نکردند مگر در دوره جوانی و یا با ابراز اینکه تحت تاثیر چه مکتب موسیقی و یا جایی بوده‌اند. استاد مشایخی اتفاقا جزء محدود کسانی هستند که به موضوع به عنوان اصل و ذات خود موضوع اندیشیده‌اند. آثار این هنرمند به همین دلیل آثاری نیست که بخواهد جماعتی را جذب یا دفع کند بلکه اثری است که در بطن خودش طرح مسئله می‌کند.

این موسیقیدان در ادامه، افزود: طرح مسئله با مصرف یا تولید یک چیز تفاوت بنیادین دارد، طرح مسئله یعنی اینکه مسئله‌ای وجود دارد، گوش ما دچار یک مسئله است، موسیقی دچار یک مسئله است و من یک مسئله در مقابل این مسئله طرح می‌کنم یا‌‌ همان مسئله را طرح می‌کنم. جایزه‌ای در کشور ما با نام «جلال ستاری» وجود دارد؛ جلال ستاری نیز اندیشمند بزرگی است که مثل آقای مشایخی خدمات ارزنده‌ای به فرهنگ و مباحث نوین در کشور ارائه داشته است. اینجایزه هر دو سال یک بار در یک سمینار علمی به سه نفر از بزرگان حوزه هنر و اسطوره‌شناسی، تفکر راجع به هنر و رشته‌های مختلف هنری، اهدا می‌شود. امسال اینجایزه و این تقدیر به پاس بنیان موسیقی استاد علیرضا مشایخی، به ایشان تعلق گرفت. در وقت اهدا در آن سمینار، استاد مشایخی ایران نبودند و ما اجازه گرفتیم که امروز این نشان و جایزه را به استاد تقدیم کنیم.

دکتر حمیدرضا اردلان در ادامه از کامبیز درم بخش دعوت کرد تا برای اهدای جایزه در جایگاه حضور پیدا کند.

دکتر اردلان در انتهای سخنانش به نشان جایزه «جلال ستاری» اشاره کرد و افزود: این اثر مجسمه ساز معاصر ایران، جناب آقای دارش است. جنس این مجسمه پلکسی گلاس نیست و واقعا برنز است و حدود ۸ ماه روی طراحی آن کار شده است که نشان دهنده یک اسطوره است که روی یک پای ایستاده است، شاید تعبیری از وضعیت تفکر و اساطیر در ایران باشد. پایه‌اش هم واقعا چوب است و پلاک روی آن نیز برای شخص علیرضا مشایخی حکاکی شده و از بازار خریداری نشده است.

این سخنان دکتر اردلان که اشاره به انبوه نشان‌های بی‌هویت در مراسم گوناگون در سطح کشور داشت، با تشویق حاضرین روبه رو شد.

سپس جایزه «جلال ستاری» از سوی این سمینار و توسط کامبیز درمبخش به علیرضا مشایخی تقدیم شد.

در ادامه مراسم، علیرضا مشایخی نیز به سخنرانی پرداخت و گفت: پرسوناژ زن فیلم صحرای سرخ اثر می‌کل‌آنجلو آنتونیونی، که مونیکا ویتی آن را بازی می‌کرد، در جمله‌ای می‌گوید، دلم می‌خواهد تمام آدم‌هایی که دوست دارم مثل دیوار دور خودم داشته باشم و همیشه با آن‌ها در یک تعطیل ابدی زندگی کنم. خانم‌ها آقایان، بنده در این تعطیل ابدی زندگی می‌کنم و این دیوار قشنگ دورم را آدم‌هایی مثل سهراب حسینی، دکتر حمیدرضا اردلان و تمام شاگردانم تشکیل می‌دهند. این‌ها دیواری از مهربانی هستند که تحمل ناملایمات این مملکت را که همه شما می‌شناسید، برای من ممکن ساخته‌اند.

در پایان این مراسم، سهراب حسینی به نمایندگی از استودیو و مکتب تهران، به سخنرانی پرداخت و ضمن تشکر از اساتید حاضر، به نقش سهیل حسینی در شکل گیری کتاب استودیو تهران اشاره کرد و افزود: شماره بعدی کتاب استودیو تهران به موضوع امضا خواهد پرداخت. کاری که انجام داده‌ایم جمع آوری چند هزار امضا از مهرهای پیش از تاریخ تا امضاهای چهره‌های سر‌شناس سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و هنری امروز؛ و یک مرجعی از موضوع امضا می‌سازیم و این مسئله را مطح می‌کنیم که اصلا موضوع امضا در جهان معاصر ما چه موقعیتی دارد. ما داریم در روزگاری زندگی می‌کنیم که امضای ما از خودمان سند با ارزش تری محسوب می‌شود؛ یعنی هر چه حرف و قول و وعده و وعید، بدون امضا از سوی کسی پذیرفته نمی‌شود. شاید بتوان به این موضوع فکر کرد که ما چرا اصلا در این موقعیت داریم زندگی می‌کنیم.

حسینی در پایان افزود: حرف زدن درباره کتاب استودیو تهران امر بی‌فایده‌ای است وقتی که ما توانسته‌ایم بر پیشانی محصول خود امضای چند تن از بزرگان تاریخ روشنفکری معاصر ایران را داشته باشیم.

وی در پایان از طا‌ها ذاکر و سایر دست اندرکاران استودیو تهران نیز تشکر کرد و از مخاطبین دعوت کرد تا با دیوار طراحی شده برای این رویداد عکس بگیرند و دیوار مخصوص امضا را نیز امضا کنند.

این نمایشگاه تا ۲۲ آبان ادامه خواهد داشت و علاقه‌مندان می‌توانند برای شرکت در این مراسم و یا دیدن از آثار به نشانی خیابان آیت الله طالقانی، خیابان شهید موسوی شمالی، باغ هنر، نگارخانه زمستان خانه هنرمندان ایران مراجعه کنند.