واکنش خانه تئاتر و کانون نمایشنامه‌نویسان به توقیف نمایش روز عقیم
خانه تئاتر و کانون نمایشنامه‌نویسان خانه تئاتر در بیانیه‌های جداگانه نسبت به توقیف نمایش «روز عقیم» به کارگردانی حسین کیانی واکنش نشان دادند.
به گزارش ایلنا، متن بیانیه خانه تئأتر در پی حذفِ اجرای نمایش «روزِ عقیم» به نویسندگی و کارگردانی حسین کیانی در سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئأتر فجر به شرح زیر است:
«متأسفیم! اجرای هر نمایشی که به مخاطره افتد و چراغِ هر تأتری که خاموش شود، گجسته و نامیمون است، خاصه در جشنی که به نام جشنواره تئأترِ فجر باشد. هیچ عذری پذیرفته نیست آن گاه که اعتبار و جایگاهِ عزیزانمان در هنرِ تئأتر نادیده انگاشته شود. حذفِ غیر قابل باورِ یک نمایش از جشنواره تئأتر فجر که پیش‌تر تمامِ مراحلِ نظارتی را پشتِ سر گذاشته و با استقبال تماشاگران مواجه شده بدون اینکه امنیت جامعه و تعادلِ آن را بهم زده باشد، و بعد که کارگردان محترم یکبار از شرکت در جشنواه انصراف داده اما بنابر درخواست رسمی دبیر محترم جشنواره به آمدن و اجرا دعوت می‌شود و درست در روز اجرا از سوی مدیر مرکز هنرهای نمایشی اجرای آن ممنوع اعلام می‌شود جز عدمِ هماهنگی و آشفتگی مدیریت چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ با چه کلماتی می‌توان ابتدا از مردم و تماشاگرانِ تئأتر و سپس از هنرمندانِ نمایشِ «روز عقیم» و نیز همه شرکت‌کنندگان در جشنواره عذرخواهی کرد؟ به راستی هزینه این همه خطا متوجه کیست؟
خانه تئأتر تکرار اتفاقاتی از این دست را برای تئأتر مناگوار ی‌داند و خواستارِ شفافیت و توضیحِ مسؤلان مرکز هنرهای نمایشی و دبیرخانه سی و ششمین جشنواره بین‌المللی تئأتر فجر است.»
همچنین در بخشی از بیانیه کانون نمایشنامه‌نویسان خانه‌ی تئاتر ایران آمده است:
«کانون نمایشنامه‌نویسان خانه‌ی تئاتر ایران ضمن ابراز تأسف عمیق از توقیف نمایش «روز عقیم» که به‌دلیل پایندی به مسئولیت‌های روشنگرانه‌ی تئاتر در افشای بحران‌های اجتماعی و مطرح ساختن آلام و رنجش‌های قشر ستم‌دیده‌ی جامعه، از اجرای آن در سی‌و‌ششمین جشنواره‌ی تئاتر فجر ممانعت به‌عمل آمده، مصرانه از مسئولین فرهنگی کشور و همه‌ی نهاد و ارگان‌های ذیربط میخواهد تا با جلوگیری از ادامه‌ی چنین روش‌های تهدید‌کننده و بحران‌زایی به مسئولیت خود در دفاع از حقوق جامعه عمل کرده و مانع از اعمال اراده‌ای شوند که با ایجاد انسداد فرهنگی هر روز، بیش از پیش عرصه را برای مشارکت عمومی و ایجاد عزم ملی در رفع معضلات اجتماعی محدود می‌سازد.
